unë zbulova Muse me LP -in e tyre të tretë, 'Absolucioni' (2003), duke u ndeshur me ta në kthim dhe duke e gjetur veten në dhjetë minuta me sytë e hapur dhe flokët e mia duke asimiluar humbjen e forcës dhe cilësisë që më ofroi ky grup rock anglez. M’u deshën vetëm dy ditë që të bëja edhe me ‘Showbiz’ dhe me ‘Origjina e Simetrisë’, dy veprat e tij të mëparshme. Deri në atë moment, Muse gjithnjë rrotullohej midis melodive zemërthyese dhe kitareve të mbushura me tërbim, duke arritur të rezultonte në vepra autentike të artit. E gjitha tingëllonte epike, e shqyer nga rrobat me lot në sy. Ishte Muse në fillim.
Pastaj erdhën "Vrimat e zeza dhe zbulesat" (2006), "Rezistenca" (2009) dhe "Ligji i dytë" (2), tre albume me cilësi të jashtëzakonshme, por ku ata tashmë kishin filluar të preknin pika të ndryshme. Ata sakrifikuan një pikë referimi të tyre për të paraqitur një të re që gjithashtu funksionoi po aq mirë. Alwaysshtë thënë gjithmonë se gjithçka që është për të përparuar, dhe më shumë brenda muzikës, është diçka pozitive. Por me Muse, se gjithçka që ai ofroi që në momentin e parë ishte aq e mirë, ai përfundoi i humbur ajri i tij epik dhe i dëshpëruar.
Më në fund kemi në duart tona albumin e ri Muse, 'Drones', me të cilin ata premtuan se do të ktheheshin në fillimet e grupit, duke sjellë përsëri ato tinguj më të vështirë. Dhe ja kanë arritur? Epo ... pjesërisht po. Në tema të tilla si 'Korrësit', 'Trajtuesi' ose 'Defektori' duket se, ndonjëherë, shfaqen ato Muza e parë. Me këtë nuk po them se pjesa tjetër e albumit nuk ia vlen. Jo më pak. 'Drones' nxjerr cilësi në secilën prej këngëve. Shtë një punë që nuk është pa "Eksperimente", por edhe me kaq befason; gjithsesi eksperimentet me Muse kanë vazhduar gjithmonë për disa albume. A e dini të vetmen gjë që më mungon që nga 'Absolucioni'? Zëri i Matt Bellamy ishte aq i pakontrolluar saqë, kur duhej të merrte frymë dhe mezi kishte kohë, mund ta dëgjoje të merrte frymë sikur jeta e tij të varej prej tij. Për mua që i dha një prekje super të veçantë të gjitha këngëve.