Sandra Commiso mblodhi së bashku për gazetën Clarín regjisorin Lucía Puenzo dhe aktoret Inés Efrón dhe Emme, për të zbuluar sekretet e Djali i Peshkut.
Pasi kalon nëpër BAFICI dhe premierën e saj të fundit komerciale, filmi i dytë i gruas së re Puenzo trajton marrëdhënien midis një adoleshenti dhe një shërbëtoreje paraguaiane që punon në shtëpi, të cilët janë përfshirë në një krim misterioz. Komploti gërsheton zhanre të ndryshme, nga policia tek elementët e filmit rrugor, deri te shpërthimi në një finale të madhe.
Dyshja e aktrimit e përbërë nga Ines Efrón dhe e ardhura Emme kontribuon në një punë të madhe për të mbajtur një klimë me tension të madh të përgjithshëm. Përgjatë shënimit, regjisori dhe aktoret rishikojnë personalitetin e personazhet, marrëdhënia mes tyre, debutimi në film i Emme, tabu të tilla si incesti dhe legjendat Guarani që shfaqen në film.
La intervistë e plotë, atëherë:
Personazhet e Lala dhe La Guayi mbajnë aq shumë sekrete sa që askush nuk përfundon së zbuluari si janë, edhe sepse duket se udhëhiqen vetëm nga pasioni dhe kurrë nga arsyeja ...
Lucy: Plotësisht. Unë mendoj se prania e legjendës së djalit të peshkut në liqen, gjithçka që lidhet me ujin dhe atë që është nën sipërfaqe, lidhet më shumë me atë emocionale sesa me atë racionale, është diçka shumë e botës femërore. Dhe takimi i të dyve është nga ai vend, ku të gjithë përzihen: marrëdhënia e tyre është erotike, amtare, miqësore. Ata tejkalohen nga lidhja. Për më tepër, unë isha i interesuar të shoqëroja Lala me dorë, nuk doja që shikuesi të dinte më shumë se ajo, por të ishte në një nivel në konfuzion. Sepse kur ka më shumë distancë, dikush tenton të gjykojë personazhet dhe mua nuk më interesonte të kisha një vështrim të largët, duke i gjykuar ata. Po, për të qenë në gjendje t'i kuptoj ato. Të dy kanë sekrete shumë të rënda dhe megjithatë ishte e rëndësishme që ata të mos tregoheshin me gisht dhe të mund të donin edhe nëse ishte e pakëndshme.
Ema: Për mua, gjëja më e rëndësishme ishte që, të kuptoja se si ishte La Guayi dhe të mos e gjykoja. Unë mendoj se arsyeja e vetme që i udhëheq ata të dy, e cila është arsyeja e tyre për të qenë, është dashuria që ata ndjejnë.
Kishit një karakter të fortë për të bërë debutimin tuaj në film, si iu afruat atij?
Ema: Me Inés ne kujdesemi shumë për të ndërtuar lidhjen midis të dyve. Që nga hera e parë që lexova skenarin, imagjinova La Guayi: vajzë e vogël, në Paraguai me botën e saj; i brishtë dhe i fortë në të njëjtën kohë. Ajo ndjek instinktet e saj dhe largohet vetëm me trupin e saj, e cila është e vetmja gjë që ka: është shtëpia e saj, burgu i saj dhe arma e saj gjithashtu. Me Lalën, në një farë mënyre, ajo i lejon vetes të jetë nëna që nuk mund të ishte dhe ajo që nuk mund ta kishte. Kjo është arsyeja pse lidhja është kaq e fortë, përtej erotikës. Dhe botët e tyre përfundojnë të ngjashme.
Agnes: Thatshtë se Lala, e cila me sa duket ka gjithçka, përfundon të ndihet e vetmuar. Por më vonë ajo zbulon veten dhe madje unë jam i mahnitur me atë që ajo është në gjendje të bëjë. Po e kuptoja pak nga pak; gjithashtu kuptoj 50 përqind të një personazhi kur e shikoj filmin, gjithmonë.
Dhe çfarë zbuluat për Lalën?
Agnes: Nuk mund ta besoja se kisha vënë trupin tim në të gjitha ato!
Lucy: Lala është një heroinë, ajo madje guxon të përballet me goditjet! (qesh)
Ai është një personazh që pëson një transformim të madh ...
Lucy: Po, edhe në skenën ku ajo shkurton flokët, ajo e bën atë në të vërtetë dhe na është dashur të filmojmë duke menduar para dhe pas atij momenti. Për Ines ishte si dy të shtëna.
Agnes: Nga atje, ka një pushim dhe Lala bëhet mashkullore, fiton më shumë forcë. Asshtë sikur një peshë të hiqet nga supet tuaja. Dhe është gjithashtu simbolike sepse flokët e saj të gjatë bjondë shënojnë nivelin e saj shoqëror.
Në film aludohet drejtpërdrejt tabuja e incestit, si kanë punuar në të?
Lucy:Lidhjet incestuale janë kaq të zakonshme në Amerikën Latine, numri i rasteve është i pafund, madje ato pranohen, ose mbeten të zhurmshme, për fat të keq nuk janë të rralla. Curshtë kurioze që nuk është diskutuar më shumë në kinema, përveç në disa raste ose tërthorazi.
Por në filmin tuaj, ajo tabu qëndron mbi gjithçka.
Lucy: Po. Midis baballarëve dhe vajzave ka dy lidhje shumë simetrike midis vajzave dhe baballarëve të tyre përkatës. Në realitet ka të bëjë me këtë marrëdhënie shumë simbiotike mes tyre, e cila bëhet e pasqyruar. Për më tepër, doja të vizatoja një profil të paqartë të atyre prindërve, për t'i hequr ato nga stereotipi. Ata janë qenie të këqija, por mund të jenë joshëse në të njëjtën kohë, kjo është gjëja më shqetësuese për ta.
Arnaldo André luan babanë e La Guayi, a menduat drejtpërdrejt për të për personazhin?
Lucy: Po. Në roman kishte një vëlla në vend të babait, por më pas vendosa të ndryshoj dhe bisedova me të. Kur Arnaldo pranoi, e rishkruaja për të, duke menduar për një njeri kryesor jashtë stereotipit të tij. Veryshtë shumë interesante ajo që bëri.
Këto marrëdhënie gjithashtu shënohen nga fuqia dhe nxitja e krimit.
Lucy: Kam punuar shumë në marrëdhëniet e pushtetit, veçanërisht brenda shtëpisë. Shumë herë, në marrëdhënie të caktuara, dikush beson se gjërat janë në një mënyrë dhe në realitet ato janë të kundërta. La Guayi është ai që në fakt, pavarësisht se është shërbëtor, ai që merret me fijet e shtëpisë. Kur, në një darkë familjare, ai këndon në Guaraní, ai nuk e bën atë pa faj.
Në mes të asaj pisllëku dhe errësire me të cilën përballen personazhet, ekziston edhe një botë ëndrrash, e legjendës që funksionon si një strehë.
Lucy: Diçka e tillë. Udhëtimi i Lala në Paraguaj është si një spirale që zbërthehet, është pothuajse simbolike, në kërkim të legjendës që ata krijuan për veten e tyre. Në atë vend, ngjitur me Liqenin Ypoá, kufiri midis realitetit dhe imagjinarës është i paqartë.