Artisti i madh gal, një nga aktoret më të mira franceze të kinematografisë aktuale evropiane, dhënë një intervistë ekskluzive me gazetën Clarín, për arsye të Paris, një film që do të shfaqet në kinematë argjentinase në javët në vijim.
Intervistoi Diego Papic, Dynatë ai bëri pak në mes të turneut të plotë me kompaninë e kërcimit që ai integron, për të flasin për karrierën e tij, hezitimin e tij për kinemanë hollivudiane, qytetin që i jep emrin filmit, rolin se ai duhej të mishërohej, dhe, natyrisht, Paris, shfaqja e drejtuar nga Cédric Klapisch.
Pjesët më të mira të intervistës, më poshtë:
Si e zgjodhët këtë projekt?
E vërteta është se regjisorin e njoh prej kohësh, ai është mik i Santiago Amigorenës. U takuam nja dy herë një vit më parë dhe ai më pyeti nëse do të isha i interesuar të punoja me të, unë i thashë po dhe ai e shkroi skenarin për mua, disi.
Sepse në përgjithësi jeni shumë selektiv...
Duhet të jetë një projekt të cilit ju dëshironi t'i thoni po pa u menduar. Nëse ndjenja ime e parë është po, atëherë filloj të mendoj se ky rol më takon disi.
Si është ky rol i Elise?
Kur luan një personazh, nuk dëshiron ta shpjegosh. Nëse e interpretoni atë, është sepse nuk mund t'i shprehni fjalë. Nëse jo, do të ishe shkrimtari, jo aktori, më kupton? Gjëja interesante është në marrëdhënien e tij me vëllain e tij, i cili është disi një rreze drite. Elise nuk mendon për një jetë të vështirë apo për përgjegjësi të mëdha, në fund të filmit ajo ka gjithë jetën në dorë dhe për këtë është e vetëdijshme, analizon ajo. Që në fillim shihet ashpërsia e jetës së tij, fëmijët, njerëzit që lëvizin nëpër qytet në këtë mënyrë dhe në fund duke qenë me vëllain e tij kupton shumë gjëra. Më pëlqen kombinimi i këtyre dy personazheve.
Parisi është shumë i pranishëm. Çfarë përfaqëson qyteti për ju?
Ideja që kisha për Parisin kur isha adoleshente ishte se ai ishte qyteti i artit. Unë e dua artin, kështu që sa herë vija në Paris, më pëlqente të shkoja të shikoja muzetë, kinemanë, teatrin. Gjithmonë kam qenë shumë i etur për këtë lloj jete dhe shprehjeje. Më vonë, kur jetoni në qytet është e vështirë, veçanërisht nëse nuk keni shumë para.
A ju shqetëson që duhet ta shpjegoni atë gjatë gjithë kohës?
E verteta eshte. Nuk më pëlqen të bëj intervista për intervista që kam bërë tashmë. Shumë intervista thjesht thonë gjëra të tilla si 'Kam lexuar që ti ke thënë këtë...' Dhe mirë, mendoj se kam të drejtë të rinovoj veten dhe të ndryshoj mendjen time dhe gjëra të tjera. Nuk më pëlqen të mbërthehem me një ide se si njerëzit mendojnë se jam apo çfarë mendoj unë. Më ka mërzitur kjo dhe ndoshta kjo është arsyeja pse kam bërë një komedi në Hollywood, ndaj nuk mund të thonë se e refuzoj” (qesh).
Do të thotë "Dani, një djalë me fat" ...
Po, kishte diçka për skenarin që më pëlqeu. E kisha parë filmin e parë të Peter Hedges (Fragmentet e Prillit) dhe më pëlqeu shumë. Ishte një film me buxhet të ulët, por kishte komedi, kishte… Nuk e di, më erdhi, kështu që mendova se mund të punoja me të. Dhe pata të drejtë, ai është një regjisor i vërtetë, ai nuk është tamam Hollivudi. Është, por ka stilin e vet, mënyrën e vet për ta bërë.
Për të lexuar shënimin e plotë, klikoni ketu
Fuente: bori