Filmi i fundit i regjisorit argjentinas, Mariano Llinas, është emëruar "Tregime të jashtëzakonshme«, Dhe një film kurrë nuk mori një titull më të mirë.
Fituesi i BAFICI 2008, kësti i dhjetë i të njëjtit, me kohëzgjatje 4 orë, me dy ndërprerje prej 10 minutash, ndahet në tri pjesë, nga një orë e gjysmë secila. Ajo tregon tre histori të ndryshme, të cilat nuk ndërpriten kurrë, por që i ndërlidhin ato me rritjen e tensionit, emocioneve dhe pritjeve.
Një fonogram i patëmetë, një zë narrativ që kalon nga Daniel Hendler, tek Veronica Llinás dhe Minujín, duke rrëfyer secilin nga episodet, duke përzier me virtuozitet të plotë aspektin letrar me atë vizual, për të gjeneruar vetë efektin e kësaj disipline, e cila është Fakti Audiovizual.
Asnjëherë nuk e arriti më mirë lidhjen për krijimin e shqisës së tretë aq të famshme nga ai redaktues rus që dinte të na mësonte aq shumë. Filmi, me personazhet e X, Z dhe H (meqenëse nuk kanë emra të tjerë përveç inicialeve), na çon nëpër situata krejtësisht të pabesueshme, madje joreale, por që ndodhin me natyralitetin me të cilin ndodh vetë jeta. Prandaj, asgjë nuk detyrohet, as dialogu që mund të mos i përkasë atij.
Duhet të them që, pavarësisht nga një kohëzgjatje që shumë mund ta cilësojnë si të ekzagjeruar, nuk bën asgjë më shumë sesa të vlerësojë krijimin madhështor të Mariano Llinás (i cili jo vetëm skenarë dhe regjisorë, por edhe yje në një nga tregimet).
Jo më kot është ajo që është. Aktualisht është e ekspozuar në MALBA, të dielave në orën 18:30. Rekomanduar, shumë e rekomanduar ...
Dhe si bonus, bazuar në pasionin tim të madh për filmin, ju lë atë që Mariano Llinás shkroi për punën e tij. Diçka që unë mendoj lakuriq dhe keni parë shumë ...
"Këtu, pra, janë këto" Tregime të Jashtëzakonshme ". Këtu ata shkojnë; Unë mund t'i shtoj pak historisë së tij prej më shumë se katër orësh. Unë e kam shkruar filmin, e kam drejtuar, aktroj në të; komentimi i tij publikisht mund të jetë një teprim që është e vështirë të falësh. Atëherë do të përpiqem ta zbus atë tepricë sa më shumë që të jetë e mundur.
Siç dihet, shekulli i XNUMX -të ka qenë dëshmitar i një fenomeni të çuditshëm: Për herë të parë, ideja e narracionit është ndarë nga ideja e komplotit. Të thuash diçka nuk ishte më domosdoshmërisht të tregosh një histori; impulsi primitiv për të rrëfyer u çlirua përfundimisht nga të qenit një seri fëmijësh peripecish dhe habie dhe supozoi të gjithë Universin si një fushë veprimi, madje edhe në qoshet e tij më pak të paharrueshme: shpërqendrime, harresa, keqkuptime, vende boshe, momente në të cilat nuk ndodh asgjë bënë hyrjen e tyre brilante dhe krenare në letërsi dhe kinema. Argumenti (i cili më parë ishte kushti i mundësisë së çdo historie) u pa atëherë si një paqëndrueshmëri e kohëve të tjera, si një thjesht koketim zbukurues. Çfarë vendi atëherë, në këtë panoramë skeptike, zë romani ynë i populluar kinematografik? Çfarë i bëjnë zgjuarsitë dhe komplotet e tyre në këtë botë të vjetër të lodhur? Për çfarë? Epo atëherë: Qëllimi ynë, qëllimi ynë i papërfillshëm ka qenë të eksperimentojmë me perënditë e vjetra të harruara të aventurës dhe intrigave dhe, disi, t'i kthejmë në jetë. A është e mundur, edhe në kohët tona, të zbulojmë trillimet e mëdha pa kryer kështu një veprim nostalgjik ose anakronik, një top i trishtuar i maskuar i shekullit të nëntëmbëdhjetë? Ajo pyetje (të cilës ende nuk ndihem e aftë t'i përgjigjem) ka qenë ajo që i ka dhënë frymë filmit. Në poezinë që shërben si një prolog për "Ishulli i Thesarit", vetë Stevenson pyet veten nëse historitë e mëdha të aventurës janë ende të mundshme, nëse është akoma e mundur që ai të jetë ajo që Ballantine, Kingoston ose Cooper ishin të panjohur pa rënë në tallje. Ose indiferencë Me Epo, ne do të themi, A është e mundur, në këto ditë të stuhishme, të jesh Stevenson?
Dy shqetësime qeverisin, besoj, rrjedhën e këtyre historive: Lumturia e udhëtimit, lumturia e të rrëfyerit. Ne kemi shmangur, besoj, tundimin e lehtë për t’i trajtuar të dyja aktivitetet si analoge. Çdokush që i ka ushtruar e di mirë se ato janë shumë të ndryshme, dhe se një gjë është përpunimi i qetë dhe cerebral i komploteve dhe historive dhe një tjetër është seria e lumtur e shqetësimeve që sjell udhëtimi, të bartjes gjithnjë e më tej nëpër qytete. Dhe rrugët. Stevenson (Stevenson përsëri) ka shkruar "Me llambën e ndezur, pranë zjarrit që qesh, në atlasin e rraskapitur vazhdoj të udhëtoj rrugë pafund". Në të vërtetë, njeriu i letrave i cili, nga qetësia e tryezës së tij, ëndërron distanca dhe toka të largëta, dhe ua komunikon ato shumë burrave të tjerë po aq të ulur, përbën një nga paradokset më të lumtur në letërsi. Mund të them, me krenari jo pa kotësi, se ky paradoks nuk ka qenë i yni, se ata prej nesh që e bënë këtë film kemi udhëtuar, se "rrugët e pafundme" të Provincës së Buenos Airesit kanë ditur me ngulm për ne, dhe se ne i kanë udhëtuar nga njëra anë në tjetrën të lumtur dhe pasionantë, si marinarë të mirë. Udhëtimi nuk ka qenë për ne një ngjarje psikologjike, por më tepër një fizike. Një fjalë angleze (fjalët për të cilat Castiliani nuk ka qenë kurrë i aftë) përcakton, besoj, frymën që ka qeverisur ekzekutimin e këtij filmi: Wanderlust, epshi i bredhjes, aviditeti për lëvizje dhe zhvendosje. Ky ka qenë flamuri ynë i vetëm: Na tregoni dhe na tregoni se aventura dhe rreziku janë ende territore të mundshme për kinemanë. Se një film mund të bëhet në rrugë, dhe se ky labirint i pafund rrugësh mund ta përbëjë atë.
Kur isha fëmijë, fundjavat dhe pushimet e mia, leximet e mia të "Netëve Arabe", nga Doyle dhe Verne, u zhvilluan në periferi të një qyteti fshatar. Ndërsa librat më tregonin për Londrën, për detet e Kinës dhe shkretëtirat e Arabisë, realiteti më imponoi fushën melankolike dhe të përditshme. E di që ky film lindi nga ajo mosmarrëveshje sot, por më pëlqen të mendoj se është peizazhi i ëmbël i Buenos Aires që përfundon duke u imponuar. Se, edhe pse ngjarje të mrekullueshme, mistere, përmbytje, zjarre dhe bisha të egra e popullojnë atë, këto përjashtime peshojnë më pak se secila nga bujtinat e saj të shkreta, sesa rrugët e saj krahinore, sesa muzika e radiove të qytetit, mullinjtë, pëllumbat dhe kazuarinat. Ky peizazh i kushtohet filmit, dhe besoj se flas për kolegët e mi kur thonë se ky është tani, dhe tani e tutje, peizazhi ynë. Universeshtë për atë univers të përsëritur dhe mikpritës të cilin unë tani, në emër të të gjithëve, i bëj haraç, përshëndes dhe falënderoj. Urime, Botë Univers! Gjithmonë në lëvizje!
Mariano Llinas
Shtator 2008 »