Erin streeft er elke dag naar om haar leerlingen voor zich te winnen, ondanks haar koppige afwijzing van alle vormen van deelname aan de les. Maar de realiteit van het getto laat niet lang op zich wachten. Een Latina-bendelid van haar klas is getuige van een racistisch gemotiveerde schietpartij; een andere dag onderschept de leraar een smerige racistische cartoon. Erin neemt die incidenten en verandert ze in dynamische leerelementen. Zo vindt een transformatie plaats in de klas: de leerlingen beginnen te luisteren en Erin bevrijdt zich van haar idealistische vooroordelen en accepteert de verhalen die de jongens haar vertellen over de slechte straten waarin ze een niet-verklaarde oorlog moeten overleven. Erin begint contact te maken met leden van haar klas. Hij brengt ze stedelijke muziekschijven en boeken die voortkwamen uit een ander soort getto, zoals "Het dagboek van Anne Frank", en met deze eenvoudige hulpmiddelen opent hij hun ogen voor de ervaring van de strijd van degenen die buiten de gemeenschappen hebben geleden onder intolerantie tot degenen waartoe de jongens behoren. Wetende dat elk van haar leerlingen een verhaal te vertellen heeft, moedigt Erin hen aan om een dagboek bij te houden van hun gedachten en ervaringen. Nadat ze het met de anderen hebben gedeeld, ziet elke student dat hun klasgenoten een situatie ervaren die vergelijkbaar is met die van hen; en ze begrijpen voor het eerst dat er meer horizonten in het leven zijn dan wachten om te leven op 18-jarige leeftijd. De dagboeken van de jongens zijn niet langer klassenopdrachten en worden een instrument van vitale bevestiging; en het contact met haar leerlingen raakt Erin veel dieper dan ze zich had kunnen voorstellen.
Het is niet gebruikelijk in de onderwijswereld om een leraar te erkennen en te bedanken. De goede leraar geeft vrijelijk en als er momenten van dankbaarheid zijn, zijn dat meestal niet direct, maar op de lange termijn. Aan het einde van het verhaal wordt Erin Gruwell echter beloond voor haar inspanningen. Daarnaast betaalt ze op persoonlijk vlak (voor de breuk met haar man) veel om dit succes te behalen.
Het lijkt mij dat Erin grote moed had, deels de richtlijnen overslaand van het centrum waar ze werkte, gokken met haar man en vechten voor om het beste te halen uit sommige studenten die ongetwijfeld betrokken waren bij de slechtste en meest uiteenlopende sociale omstandigheden. Het is een film die ten zeerste wordt aanbevolen voor studenten en docenten, zodat ze het enthousiasme en de roeping van het onderwijs in de grootste betekenis zien, en zo het moeilijke wederzijdse succes bereiken van de opvoeder die zijn klas waardeert en beantwoord wordt.
Op cinematografisch niveau moet worden vermeld dat ondanks het feit dat er enkele conventionele patronen van Noord-Amerikaanse cinema zijn, niet al het bos oregano is, en dat de film enige connotatie van "Amerikaans" heeft, zal het niet alleen voor dit een slechte film maken feit. Het is een goede film voor mij en een aanrader voor diegenen die zich willen onderdompelen in het controversiële probleem van de desinteresse van studenten in het huidige onderwijssysteem. Een van de dingen die ik het leukst vond, is het grote vertrouwen dat de leraar toont in het potentieel van haar studenten.
Meer informatie - Film en educatie: 'Het wonder van Anna Sullivan'
Bron - Dinosaurussen hebben ook een blog