Yapılacaklar listemde bulunan filmler arasında «Tideland«, Birkaç yıl önceki filmleri unutarak, kendimi güncelleme hevesimde tamamen unuttuğum biri. Ve dün gece hatırlamaya karar verdim ve yatağımda çok rahat filmini gördüm. Terry Gilliam, 2005.
Şahsen harika bulduğum bir yönetmen Gilliam'dır. Muhteşem bir Brezilya ya da 12 Monos'tan sonra hayal kırıklığına uğrama şansı yok. Ve vaat ettiği şeyi yerine getiriyor. Şey, filme ne hakkında olduğunu bilmeden başladım ve söylemeliyim ki çok zor.
Film, her zaman filmin bakış açısını yöneten başkahramana odaklanıyor. Her türlü uyuşturucu bağımlısı bir rock yıldızının kızı olan bir kız ve filmin başında aşırı dozda metadondan ölen bir kadın. Kız, hayattaki temel şeylerin her birinin ne olduğunu öğrenmemiştir ve ölüm, onu varlığının en içgüdüsel kısmından ve artık bunun anlamının farkındalığı olarak korkutmaktan vazgeçmiyor. Olması gerekenden fazlasını görmezden gelir ve etrafındaki herkesin onu koruduğu bir fanteziler dünyasında yaşar ve onu karakterlerin her birinin kendi olduğu gibi bir aldatmaca içinde tutar. Daha sonra onu bir akıl hastası ve epilepsi hastası olan kız arkadaşı sanan bir erkek arkadaşı olan kız Geliza-Rose, en iyi arkadaşları olan periler, hayaletler ve oyuncak bebeklerin fantazisinde yaşar.
Tam ışıklı bir ortamda, sonsuz derecede baskıcı olmasına rağmen, bir şeyin diğer tarafından, en saf iktidarsızlıklar karşısında midenin çukurunda acı gibi hissettiği durumlar gelişir. Morbidite kendisine değil, daha çok temel cehalete ve her bir olay ve duygunun fanteziye dönüşmesine dayanır. Her şey kazanmak için kaybeder veya kaybetmek için kazanır.
Bu filmi izlememiş olanlar için son saatler içinde duygularımı en çok etkileyen filmlerden biri olduğunu söylemeliyim. İnsanlığı ve hamlığı, fantezisi ve saflığı ve Terry Gilliam'ın şişman, iri ve uçsuz bucaksız olması nedeniyle önerilir.