Son yıllarda ortaya çıkan gruplardan birinin 3 kuşağı işaretleme yeteneğine sahip olduğunu bugün bile hayal edemiyorum, çok zor ve hatta ilk akla gelen (Coldplay) bu kadar önemsiz bir albüm çıkardığında daha da zor. son "Mylo Xyloto" (2011).
REM başka bir hamurdan yapılırlar, seksenlerde Amerikan alternatif sahnesinin bayrak taşıyıcıları, güçlülük ve duygusallık arasındaki dengeyi kısa sürede bulan ve iyi bir post-punk grubu olarak yola çıktı. en bilgili dinleyicilerin içine işleyen albüm serisi, daha sonra en görkemli başka bir aşamaya başladı, tam büyük bir plak şirketi ile sözleşmesi geldiğinde Warner. Ile "Yeşil" (1988) grup ile tamamlanacak olan kalabalık banyosuna tırmanmaya başladılar. "Zaman doldu" (1991) ve magisterial "İnsanlar İçin Otomatik" (1992).
Daha sonra grup, pratikte ellerinden gelenin en iyisini sunduklarında zor göründüğünü bilerek, müziklerinden onurlu bir şekilde yaşamaya çalıştılar, ancak kimsenin onlardan bir şey beklemediği zaman geldiler. "Hayatın taklidi" sunduğu unutulmaz single "Ortaya çıkartmak" (2001) ve başka bir nesli tekrar bağladı. Daha iyi ve daha kötü kayıtlar izledi, ancak sunduğu şiddetle tekrar şaşırtmak için her zaman en uygun kaliteyi korudu. "Hızlanmak" (2008).
Ve tüm bunlar, bu derlemenin, kronolojik olarak sıralanmış hesaplanamaz değerli taşlar gibi, popüler müziğin tüm bu hoş tarihini hatırlattığı gerçeğinden kaynaklanmaktadır, pratikte olması gereken tüm temalar vardır (Radyo Özgür Avrupa, Düş üzerime, Sevdiğim, Orange Crush, Dinimi Kaybetmek, Aydaki Adam, Herkes Acıtıyor, Hayatın Taklidi...).
Bazı albümler daha ağır, bazı önemli yokluklar (akla ilk gelenler “Drive” ya da “Find The River” oluyor) ama genel olarak bahsettiğimiz grubun kesin antolojisi, gelecek nesiller için REM'in neden 3 yılda bu kadar harika olduğuna dair tanıklık.