Büyük Galyalı sanatçı, mevcut Avrupa sinemasının en iyi Fransız aktrislerinden biri, imtiyazlı Clarín gazetesiyle özel bir röportaj, çünkü Paris, önümüzdeki haftalarda Arjantin sinemalarını vuracak bir film.
Diego Papic'in röportajı, binoche bütünleştirdiği dans topluluğu ile tam turun ortasında biraz zaman ayırdı, kariyerinden, Hollywood sinemasına gönülsüzlüğünden, filme adını veren şehirden, rolünden bahset somutlaştırmak zorunda olduğunu ve elbette, ParisCédric Klapisch'in yönettiği oyun.
Röportajın en iyi kısımları aşağıda:
Bu projeyi nasıl seçtiniz?
Gerçek şu ki yönetmeni uzun zamandır tanıyorum, o Santiago Amigorena'nın bir arkadaşı. Bir yıl önce birkaç kez görüştük ve onunla çalışmak isteyip istemediğimi sordu, evet dedim ve bir şekilde senaryoyu benim için yazdı.
Çünkü genel olarak çok seçicisin...
Düşünmeden evet demek isteyeceğiniz bir proje olmalı. İlk hissim evet ise, o zaman bu rolün bir şekilde bana ait olduğunu düşünmeye başlıyorum.
Elise'in bu rolü nasıl?
Bir karakteri oynadığınızda, onu açıklamak istemezsiniz. Eğer onu yorumluyorsanız, bunun nedeni ona kelimeler koyamamanızdır. Değilse, oyuncu değil yazar olurdun, beni anlıyor musun? İlginç olan, bir şekilde bir ışık ışını olan kardeşi ile olan ilişkisidir. Elise zor bir hayat ya da büyük sorumluluklar düşünmez, filmin sonunda tüm hayatı elindedir ve bunun farkındadır - analiz eder-. Başından beri hayatının acımasızlığını, çocukları, şehirde bu şekilde dolaşan insanları görebiliyorsunuz ve sonunda kardeşiyle birlikte olarak birçok şeyin farkına varıyor. Bu iki karakterin birleşimini seviyorum.
Paris çok mevcut. Şehir sizin için neyi temsil ediyor?
Gençken Paris hakkında sahip olduğum fikir, onun sanat şehri olduğuydu. Sanatı seviyorum, bu yüzden Paris'e her geldiğimde müzelere, sinemaya, tiyatroya gitmeyi severdim. Bu tür bir yaşam ve ifade için her zaman çok susadım. Daha sonra, şehirde yaşadığınızda, özellikle çok paranız yoksa zor.
Sürekli açıklamak zorunda kalmak seni rahatsız ediyor mu?
Gerçek şu ki. Daha önce yaptığım röportajlar hakkında röportaj yapmaktan hoşlanmıyorum. Pek çok röportaj sadece 'bunu söylediğini okudum…' gibi şeyler söylüyor ve sanırım kendimi yenileme ve fikrimi değiştirme hakkım var. İnsanların beni nasıl düşündükleri ya da ne düşündüğüm hakkında bir fikre takılıp kalmaktan hoşlanmıyorum. Bundan bıktım ve muhtemelen bu yüzden Hollywood'da bir komedi yaptım, bu yüzden onu reddettiğimi söyleyemezler ”(gülüyor).
"Dani, şanslı bir adam" demek istiyorsun...
Evet, senaryoda hoşuma giden bir şey vardı. İlk Peter Hedges filmini (Nisan Fragmanları) izlemiştim ve çok beğenmiştim. Düşük bütçeli bir filmdi ama komedisi vardı, vardı… Bilmiyorum, aklıma geldi, bu yüzden onunla çalışabilirim diye düşündüm. Ve haklıydım, o gerçek bir yönetmen, tam olarak Hollywood değil. Öyle, ama kendi tarzı, kendi tarzı var.
Notun tamamını okumak için tıklayın buraya
kaynak: boru