Kim gördü, benim gibi, «İntihar Kulübü'Gerçekten' tuhaf 'yönetmen filmlerinin sonuncusunu kaçırmayı bile kabul edemezsin. sono zion, beni bir trenin tekerlekleri altında (şimdi neredeyse) efsanevi toplu intihar sahnesiyle vuran bir adam, beni tekrar şaşırttı ve çok hoştan daha fazlası, «Aşk pozu".
Bir Cumartesi öğleden sonra, çok ihtiyaç duyulan on dakikalık bir arayla dört saatlik film, şimdiye kadar gördüğüm en akıcı ve eğlenceli ve aynı zamanda en yoğun hikaye anlatımı oldu. İçinden geçtiği türlerin en tipik özelliklerini mükemmel bir virtüözlükle ele alarak, zamanların çok büyük olmadığı, karakterlerin duygusal ve rasyonel yolculuklarında tamamen akla yatkın olduğu bir hikaye inşa ediyor. Dört saatin bir hevesin değil, hikayenin kendisinin hizmetinde olduğu bir film. İki genç, biri ona aşık olan sapık, isteksizce ondan nefret eden kız. Sorun şu ki, dini çatışmalar, bir Hıristiyan kilisesi ve ekonomik bir aldatmaca, inanç sorunu, günahların gerçeği, orijinal günah ve yaratılmış gurur olan başka bir kilise var. Ergen masumiyeti, acı, büyüme. Aşk ve kapris, seks ve röntgencilik, karate ve delilik ve zaten olması gereken tek şey gibi görünen kılık değiştirme ve kardeş aşkı.
Bir gerçeği tasvir etmenin en iyi yolu, aynı zamanda en sanrılı bir kurgu. Sadece bu filmin bitebileceği gibi biten ve insanı duygulandıran iğrenç bir "tuhaf". Mükemmel performanslar, etik ve estetik profesyonellik, alkışlanabilirden daha fazla. Çok iyi bakılmış bir fotoğraf, klasik Japon sinemasına (örneğin samuray sineması) birçok övgü ve mükemmel bir müzikalizasyon.
Ve sadece bu değil, aynı zamanda görsel bir metafor biçiminde çözülen klasik alıntıların sürekli bombardımanı ve yazarın bakış açısına göre değişmesi gereken önceden belirlenmiş biçimlerin acımasız bir eleştirisi.
Bu yıl BAFICI'dan görebildiklerim arasında (ve ne yazık ki çok fazla değil) gerçekten bu en iyisi olduğunu düşünüyorum. Tavsiye edilenden daha fazlası. İşte, römork.