Ödüllü Arjantinli aktris Inés Efrón kariyerinde harika bir dönemden geçiyor ve sinemayla ilgili yeni projeler için onu aramaktan vazgeçmiyorlar. Yayınladığı son film, çok az farkla Balık Çocuk, bu romantik komedi Yalnızlığı seven, ki bu zaten Arjantin'de sinemalarda.
Clarín gazetesinden Marina Zucchi, özel olarak, kamera açıldığında serbest kalan utangaç genç bir kadın olan Efrón ile konuştu. kendinin en iyisini elde etmek. Ve 24 yaşında, yeşil gözlü bu esmer, beyaz perdede oynadığı karakterlerle tezat oluşturan günlük sakinliğiyle şaşırtıyor.
Inés Efrón, XXY'deki dikkat çekici çalışmasıyla kamuoyunun dikkatini çektiarasında Lucia Puenzo, bu da ona uluslararası eleştirel beğeni ve çığ gibi bir röportaj ve medya görüntüsü kazandırdı. Yönetmen Lucia Puenzo onu tekrar çağırdı Balık Çocukve bu günlerde filmin prömiyeri Yalnızlığı Sevmek.
Not boyunca, aktris Samimi-minimalist sinema, televizyonla ilişkisi ve film ile film arasındaki bekleyiş üzerine görüşlerini aktarıyor.
Röportaj, aşağıda:
Harika şeylerin olmadığı, kameranın küçük hikayelerin peşinden koştuğu filmler hakkında ne düşünüyorsunuz?
Onları seviyorum. Önyargım yok. Belki büyükannem yapardı. Örneğin, bir keresinde, neredeyse hiç repliğin olmadığı, ışığın kapalı olduğu bir oyunda beni görmeye gitti ve bana şöyle dedi: Her yer siyahtı! Ve bu başkalarına ilginç geldi. Bu, harika şeylerin olmadığı bir film. Ne atış ne de bomba düşüyor. Sessizlikte sesi bulmak gibi.
Filmlerinizi tanıtma anı hala size dehşete mal oluyor mu yoksa utangaçlıkla başa çıkmayı öğrendiniz mi?
Daha önce, basın yaparak ve kendimi buna vererek, daha az oyuncu olduğuma inanıyordum. Şimdi yapabileceğimi anlıyorum, oynuyorum ve hepsi bu. Utangaç biriyim ama aynı zamanda çok zıttım. Kendimi rahatsız hissedebileceğim bir yere gidersem çok geri çekilebilirim ama rahat olursam genişleyebilirim.
Seni hala televizyondan çağırmamaları garip mi?
Hayır. Benim için kağıt olmayacak. Bir Fransız aktris bana orada bir sinema oyuncusunun televizyon yapmasının hoş karşılanmadığını söyledi. Ben öyle görmüyorum. Ama evde televizyonum yok. Sebebini bilmiyorum.
Bu arada tiyatro okumuyorsun ve televizyon da yapmıyorsun. Çekim yapmadığınızda, bu yumru, bir projenizin olmaması sizi çaresiz bırakmıyor mu?
Biraz. Tiyatro okulumun hayat olduğunu, bana ve tanıştığım insanlara ne olduğunu hissediyorum. Ben çok az eylemdeyim, ama Tanrı'ya şükürler olsun ki işler bana geliyor. Ve bana öyle geliyor ki kimse beni aramadığında oyuncu olup olmadığımı bilmiyorum. Bu yüzden oyunculuğun yaşam boyu bir kariyer olduğunu her zaman söylerim. Çok fazla boş zamanım olduğu için, yaşamda yaratıcı olabilirim. Bu nasıl? Bu kadar boşluk arasında günlük hayatımın yaratıcı olması için çalışıyorum. Başka bir deyişle, yaşamanın boşluğunda yaratıcı oluyorum.
kaynak: boru