Charlie Kuffman Był scenarzystą niesamowitych filmów, takich jak «Magnolia","Złodziej orchidei"Y"Wieczne Słońce Nieskazitelnego Umysłu«. Nienaganny we wszystkich swoich formach, osiągnął czyste struktury w opowieściach, które utrudniały taką czystość. Ale spod ręki wielkich reżyserów wiedział, jak generować niezbędne czasy, a także nadać idealną głębię każdemu z bohaterów.
A w zeszłym roku zadebiutował jako reżyser scenariusza osobistego, o którym już jakiś czas temu zrobiłem recenzję, pod tytułem «Synechdoque Nowy Jork«. Film, od którego, przyznaję, bardzo się spodziewałem. I bez wątpienia udało mu się zaspokoić we mnie każde oczekiwanie, osiągając upragniony tytuł wzniosły. Niełatwo przekonać czytelnika, że film ma prawdziwą wartość poetycką, narracyjną i kinematograficzną. Cóż, w tym przypadku musisz ślepo ufać mojemu słowu. I to jest to, że eksploatacja cenności ekranowej metafory plus głębia smutno samotnych postaci, niestety zrezygnowała w idealizmie, który ucieka od istoty. I tylko on, bohater grany przez Philip Seymour HoffmanOn jest tym, który naprawdę żyje i umiera, mając na uwadze wzrok, to, co jest widziane i otrzymane widzenie, które gubi się w tej samej sprzeczności, jaką strach wprowadza w bycie.
Ale poezja nie zna barier paniki i nawet w istotnej łzie zalewa istotę uproszczeniem uniwersalności, która idzie w parze z ograniczonym. Ponieważ ta materialna ziemia jest zmuszona lgnąć do cięcia, do chwili, do samego nastania czasu, który zabija nas stopniowo lub bardzo szybko.
Wszystko to przewija się przez film, życie i śmierć, sztukę i śmierć, miłość i śmierć, samotność i samotność, a potem śmierć. Być może zamierzoną delikatnością jest to, że wymieniam filmy, które znajdują się w mojej pierwszej dziesiątce. Cóż, to wchodzi na listę, bardzo blisko najwyższych pozycji. Bo dzisiaj nie ma filmu, który pozbawia zarówno czas, jak i człowieka, jak zrobił to Charlie Kauffman.