W sekcji, którą BAFICI nazwał „Nocturna”, wiadomo, że natkniemy się na rzeczy o wątpliwym celu, a także być może obrazy eschatologiczne lub sadystyczne. A może pieszczota do najbardziej dziwacznych lub wykorzystywanie najlepiej zachowanych seksualnych aspektów społeczeństwa (lub tego, co jest poza nim).
I miłe rozczarowanie, które zjadłem w sobotni poranek z filmem «Pokolenie lizaka«. Kanadyjski film w reżyserii GB Jones. Kobieta, która była jedną z promotorek anarchoseksualnego ruchu towarzyszącego początkom Bruce'a LaBruce'a, w swoim pragnieniu zerwania ze wszystkim, niezadowolona ze wszystkiego, dając początek powstańczemu ruchowi queer punk końca lat 80-tych. Ten film jest pierwszym długim krzykiem Jonesa, w którym poprzez obrazy uchwycone w Super 8 przez kilka lat (13!) opowiada historię nastoletniej dziewczyny, która uciekła ze swojego domu, która błąkała się po ulicach bez imienia dzielnica bez nazwy. Jak mówią sami organizatorzy festiwalu, film przechodzi «podróż przez epileptyczne ujęcia dokumentalnej brzydoty, które trafiają bezpośrednio do genezy i istoty undergroundowego kina anarkoseksualnego, naśladując pierwszego Warhola w wizualnym brudzie ».
Film trudny do obejrzenia, zwłaszcza na ostatnim miejscu, a napisy praktycznie niedostępne. Mimo to, z kilkoma dialogami w łatwo zrozumiałym języku angielskim, film pracuje nad relacją obraz / dźwięk z bardzo interesującego miejsca, przenosząc zgodność między obydwoma poziomami i prezentując nam w różnych momentach dialog między ustami, które na widoku , nie ruszaj się.
Dzieło, które warto zobaczyć, jeśli jesteś przyjacielem tematu i tych „innych początków”. Osobiście uważam, że homoseksualna wystawa (która jest obfita) mniej brudna niż sama fabuła.