Castro rządził Kubą przez ponad 40 lat, położył podwaliny pod trwającą do dziś rewolucję i promował zmianę ideologiczną, dzięki której stał się jedną z najważniejszych postaci w polityce międzynarodowej XX wieku.
Ostatnie wieści o jego śmierci spowodowały bardzo sprzeczne uczucia, radość w niektórych przypadkach i rozpacz i bezradność w innych.
Koniec cenzury
Był rok 2012, kiedy rząd Raúla Castro zakończył weto zostało to narzucone wielu kubańskim rozgłośniom radiowym ponad 50 artystom, którzy byli krytyczni wobec reżimu.
Na tej „czarnej liście” znaleźli się znani artyści, tacy jak Celia Cruz, Bebo Valdés czy Gloria Estefan.
Ta cenzura przez lata uniemożliwiał słyszeć na kubańskiej wyspie wszystko, co było krytyczne wobec castroizmu, wszelkie piosenki lub wiadomości, które są uważane za szkodliwe dla rewolucji.
Ten sam Fidel, który w 1963 roku był bardzo krytyczny wobec grup tego rock and rolla, w 2001 roku uczestniczył w koncercie zespołu Maniaczni kaznodzieje z ulicy. I widziano, jak się cieszy.
W tym recitalu temat brzmiałby „Baby Elian', który brytyjski zespół poświęcił konfliktowi dyplomatycznemu między USA a Kubą.
Jednym z jego fragmentów było: „Nie można kupić narodu, nawet mafii z Miami, podążamy świetlistą ścieżką, której nigdy nie zniszczysz”.
Prawa muzyków
Prawa pisarzy i artystów na Kubie streszcza się w jednym zdaniu: w tym, co dostosują się do rewolucji, wszystkie prawa. Poza tym lub przeciw: nie ma żadnych praw. Słowa samego Fidela.
Przed Castro, Kuba była wspaniałym ośrodkiem rekreacji na Karaibach, z największymi gwiazdami sceny międzynarodowej występującymi w salach koncertowych i teatrach.
Dzięki operacji transportu powietrznego bardzo łatwo było działać na Kubie iw Stanach Zjednoczonych tego samego dnia.
1959 stycznia XNUMX roku wszystko zaczęło się zmieniać. Koncerty były synonimem amerykańskich kasyn franczyzowych, filii rumu i prostytucji. I musiało zostać wyeliminowane.
Sale imprezowe i kabarety w Santiago i Hawanie zostały zamknięte.
Noszenie długich włosów, słuchanie muzyki po angielsku i noszenie dżinsów było proszeniem o kłopoty. Nawet sam jazz nie oparł się nadejściu rewolucji.
I zaczęły pojawiać się najważniejsze nazwiska w muzyce na wyspie: Bebo Valdés, Celia Cruz, Olga Guillot, Rolando Laserie, Ernesto Lecuona byli jednymi z pierwszych dezerterów kulturowego kastryzmu.
Początek zmiany
Pod koniec wieku zaczęły się pierwsze oznaki zmian. W 1995 roku hiszpańska grupa Los Sabandeños wydała album. Ta praca służyłaby jako punkt spotkania różnych wrażliwości sceny muzycznej w całej Ameryce Łacińskiej.
W 1996 roku ukazał się album z muzykami kubańskimi, afrykańskimi i anglo-amerykańskimi. Narodzi się Buena Vista Social Club, który będzie miał znaczenie pogodzenia młodych pokoleń z najbardziej tradycyjnym dziedzictwem muzycznym.
Miał też dużo rwpływ wizyty na wyspie papieża Jana Pawła II w 1998 r.. Papież wezwał w nim do otwarcia Kuby na świat i poruszyło to wiele sumień.
Mimo to przed nami jeszcze długa droga, mentalność wstrzyknięta przez rewolucję opierała się zmianom.
Silvio Rodríguez i Pablo Milanés
Postać Fidela jest bohaterem wielu kompozycji Rodrígueza. Jego ciągła obrona ruchu Castro doprowadziła go nawet do konfrontacji z Pablo Milanésem.
Pamiętajmy, że Milanés jest jednym z najważniejszych symboli ruchu Nueva Trova Cubana.
Recenzje z Miami
Najważniejsza krytyka reżimu pochodziła z Miami. Na Kubie Miami nazywa się „Malecón y 90”.
Kiedy w 2006 roku dowództwo Hawany przejął Raúl Castro, kubańsko-amerykański piosenkarz i producent Pitbull skomponował protest song pod tytułem „It's over”.
Część tekstu tej piosenki mówi: „Teraz zaczynam od nowa, mam nadzieję, że stary upadnie. Zamknij się! To koniec!".
Ponadto raper Osorbo zaśpiewał (nie opuszczając wyspy), „Por ti Señor”, gdzie mogliśmy usłyszeć: „Przez Ciebie mój naród jest smutny”.
W swoich piosenkach Osorbo często opowiada o okrucieństwie Fidela i jego ucisku na Kubańczyków przez wiele lat.
Willy chirino
Ten Kubańczyk z urodzenia uciekł z wyspy, gdy był jeszcze dzieckiem, wraz ze swoją rodziną. W piosence „Nasz dzień nadchodzi” opowiada o wszystkim, przez co w tym transie musiała przejść jego rodzina.
Gloria Estefan, „Cuba Libre”
Wśród najbardziej znanych śpiewaczek na całym świecie, pochodzenia kubańskiego, jest ona. Jego znana piosenka „Cuba Libre” wyraża chęć powrotu na wyspę, z której wyjechał wraz z rodziną. mając niewiele ponad rok.
Słowa piosenki wyrażają to bardzo wyraźnie: „Chcę moją Cuba libre, żeby ludzie mogli, pa„że moi ludzie mogą tańczyć. Czasami nie rozumiem, jak bardzo tęsknię, że mimo lat nadal Cię kocham, czekam ”.
Luis Aguile
Aguilé urodził się w Argentynie, ale przez wiele lat mieszkał na Kubie, gdzie odniósł spory sukces. Wraz ze zmianami politycznymi i gospodarczymi Castro został zmuszony do opuszczenia wyspy.
Jego piosenka „Kiedy opuściłem Kubę” przekroczyła wszelkie granice. W jego tekstach słyszymy: „Kiedy opuściłem Kubę, porzuciłem swoje życie, porzuciłem swoją miłość. Kiedy opuściłem Kubę, pochowałem swoje serce”.
Karol Puebla
Kolejna postać w historii muzyki, która zwróciła się do postaci Castro, z tematy takie jak „I tu przyszedł Fidel”.
Znaczący jest również tekst: „Tutaj myśleli, że będą dalej połykać i połykać ziemię, nie podejrzewając, że przyszłość w Sierra staje się jasna. I okrutnie postępuj zgodnie ze zwyczajem zbrodni, aby zmienić Kubę w jaskinię hazardu ... i tam właśnie przybył Fidel ».
Podziw dla dowódcy
Chilijski zespół „Quilapayún” wyraził podziw dla architekta kubańskiej rewolucji z tematem „un son para Cuba”,
Ten temat mówi: „Wyspa była ciemna jak żałoba, ale wznieśli światło jak flagę, nie mieli innej broni niż świt i nadal spała pod ziemią”.