W Na tegorocznej edycji Dcode Festival 2016 znaleźliśmy wszystkoOd Zary Larsson po Bunbury, wielka różnorodność artystów i stylów ze wszystkich dziedzin życia. Bunbury, ku uciesze publiczności, dokonał obszernego przeglądu swojej kariery muzycznej: ze swojej strony Zara Larsson dodała nutę koloru, której brakowało popołudniu, z jej osobistym stylem, dynamiczną choreografią i chwytliwymi piosenkami.
Byli 18 godzin muzyki na żywo. Z wielką różnorodnością i generującą wszelkiego rodzaju opinie. W ogromnym składzie mieli miejsce dla wschodzących gwiazd popu, legend najbardziej znanego narodowego rocka, wybuchów niezależnych producentów gitar i miłych niespodzianek.
Znana Zara Larsson zadeklarowała po swoim udziale w Dcode: „To tylko kolejny krok z tylu rzeczy, które chcę osiągnąć w swojej karierze”. Jego piosenki, o bardzo świątecznym charakterze, śpiewali i nucili wszyscy.
Udostępniono główny haczyk plakatu Miłość do lesbijek i zasadniczo Bunbury. Piosenkarz z Saragossy świętuje w tym roku 30-lecie kariery, w tym tych ważnych etapów z Héroes del Silencio. I bez wątpienia był to jeden z najbardziej ekscytujących momentów szóstej edycji Dcode'a.
Jeśli chodzi o frekwencję, trzeba powiedzieć, że była to jedna z najniższych frekwencji w swojej jeszcze krótkiej historii, z 10.000 XNUMX mniej odwiedzających niż w zeszłym roku, kiedy cała pojemność została sprzedana, dzięki obecności Sama Smitha (który ostatecznie nie działał z powodu zwolnienia lekarskiego), Suede, Supersubmarina i Izal.
Zespół, który przeżył atak terrorystyczny na salę Bataclan w Paryżu, Eagles of Death Metal spełnił swoją rolę w najlepszej godzinie, w połowie popołudnia, ale bez wielkich sukcesów. Poczynając od niechętnie działającego mikrofonu, wywołali pewne rozczarowanie w dużej części publiczności.
W bardziej nocnym harmonogramie nadszedł czas na katalońską grupę Love of Lesbian, które ujawniły niewielką część ich najnowszego albumu katalońskiego zespołu „Poeta Halley”, oraz dużą liczbę hitów, od „1999” do niezbędnego „John Boy Fan Club”.