Gdyby nie San Spotify, nie wiem, czy coś takiego jak „Artstravaganza” istniało sześć miesięcy temu. Umieściłeś to słowo na Twitterze i słyszałeś krzyki milionów talifów mówiących „Nowość od Lady Gagi!” Ale tak nie jest. „Artstravaganza” to tytuł czwartego LP The Pisklęta na prędkości.
«A kim oni są? Czy grałeś w duecie z Pablo Alboránem? » Chicks On Speed rozpoczęli swoją muzyczną podróż w 97 roku w mieście Monachium i nie, nie śpiewali z Pablo Alboranem. Współpraca z tymi dziewczynami to więcej niż kolejna rola, jak Yoko Ono, Julian „Wikileaks” Assange, księżniczka Francesca von Habsburg, Peter Weibel, Angie Seah czy Anat Ben-David.
Przeczytałem recenzję Raül De Tena w fantastycznym plastikowym magazynie w którym nie można było tego lepiej wyjaśnić bez użycia własnych słów, mówiąc o tym, jak musiałby zmierzyć się z pierwszym przesłuchaniem „Artstravaganza”. Czy Chicks On Speed próbuje nas ponownie edukować muzycznie poprzez „Artstravaganza”? Poniżej zostawiam część tekstu Raüla De Teny:
W końcu może to być główny problem „Artstravaganzy”: że są tacy, którzy przychodzą do niego, aby znaleźć Chicks on Speed, które wystawiały rachunki za hity electro-pop i raczej znaleźć album, który wymaga wysiłku ze strony słuchacza, aby został rozwikłany, poddany sekcji, schwytany i wreszcie cieszył się. Podsumowując, jest to kolejny argument, który należy dodać do wszystkich tych z „Artstravaganza”: aby aktywna postawa była konieczna w tych czasach, które zakwaterowały konsumenta muzyki w całkowicie pasywny sposób życia.
Na koniec powiem, że jeśli twoja ciekawość została wzbudzona przez Chicks on Speed, najpierw powiem ci: „Dzień dobry, duszo dzban !!” a potem ci powiem „17 czerwca masz je w Barcelonie, w SONAR”podczas gdy ja poklepuję cię po plecach.