Lemmy'ego Kilmistera to legenda heavy rocka po czterech dekadach jako lider (na basie i wokalu) Motörhead. Ale pewnego dnia był nastolatkiem, kiedy rock'n'roll nawet nie został wynaleziony i miał nawet czas, żeby zobaczyć Buddy'ego Holly'ego na żywo. Ten basista, który do dziś gra tak, jakby trzymał w rękach gitarę, z chrapliwym głosem, który śpiewa podnosząc szyję w stronę mikrofonu zawsze nad brwiami, opublikował 'Lemmy. Autobiografia'(Es Pop Ediciones) czeka na wydanie przez swój zespół nowego albumu 'Bad Magic' w sierpniu, co zbiega się z jego 40-letnią podróżą.
W tym pamiętniku Lemmy ukazany jest jako zatwardziałe dziecko, które nie planuje zestarzeć się, gdy jego ciało będzie trwało, zły na tych wszystkich, którzy nie cenią dziedzictwa jego zespołu do tego stopnia, w jakim wierzy, że są mu winni, i jak może należy się spodziewać, trochę despoty ze wszystkimi wokół niego. «Nigdy nie miałem nic przeciwko byciu samemu. Wiele osób uważa to za dziwne, ja uważam to za świetne«, mówi wprost.
Jest kilka komplementów, które rzuca na stronach, niektóre dla Beatlesów („nigdy już nie będzie czegoś takiego”), których kontrastuje z Rolling Stonesami („zawsze byli gówniani na scenie”), wobec Jimiego Hendrixa, dla których pracował na okazjonalnych trasach koncertowych, czy wobec Sida Viciousa, basisty Sex Pistols, którego bezskutecznie próbował nauczyć grać, ale który uznaje najlepszą estetykę i postawę prawdziwego ruchu punkowego.
Lemmy, który teraz poświęca większość swojego czasu na zbieranie wszelkiego rodzaju materiałów wojennych z II wojny światowej, jednej z jego największych pasji, przeszedł przez wszystko przez całe życie, w którym, tak, miał wszystko, pozwolił na jego wytrwałość. Autobiografia chwali się jego wytrwałością w realizacji projektu Motörhead, z ciągłymi zmianami formacji, radzenia sobie z wszelkiego rodzaju ego i niezrównoważonymi charakterami, na tle narkotyków.
Więcej informacji | Slash i Lemmy razem w „Doktor Alibi”
Przez | Europe Press