Met een tussenpoos van 8 minuten, aangezien de film twee en een half uur (min of meer) duurt, heb ik de film met meer dan grote tevredenheid gezien «Watchmen«. Een bewerking (van de vele die er tegenwoordig zijn) van een strip met grote gevolgen in de VS.
De film, geposeerd onder een concept van totaal realisme in het beeld, breekt alleen met de loonlijst wat de 'helden' en schurken betreft. Terwijl hij een bepaald moment in de geschiedenis van de hoofdrolspelers vertelt, neemt hij de temporele en de sociale factor als determinanten van een onbruik, een verspilde tijd, een 'veroudering' van het wezen, totdat hij ontdekt dat de essentie nooit bespot.
Diepgaande kwesties aan de orde stellen, als mens en als essentieel worden gepresenteerd, wordt soms onder de meest flagrante premissen gepresenteerd en soms meer simplistisch. Zoals weinig van de films die vandaag te zien zijn, raakt het onderwerpen met een hoge menselijke betrokkenheid, met de rauwheid die het stripverhaal definieert. De kleur van het bloed wordt vastgelegd in het geheugen, evenals de verminkingen die deel uitmaken van de spectaculaire poëzie die de film kenmerkt.
Ik ben heel blij met wat ik heb gezien, maar ook met het kunnen zeggen, hardop en met de hoogte die het inhoudt, dat het qua concept dicht bij het sublieme is, hoewel het het visueel niet bereikt. En het is dat er, zoals meestal gebeurt bij dit soort superproducties, altijd iets over blijft. Maar ik kan de excessen vergeven, de excessen. Aan te bevelen? Natuurlijk, beste lezers.