In het gedeelte dat de BAFICI "Nocturna" noemde, weet je dat je dingen met twijfelachtige doelen zult tegenkomen, evenals misschien eschatologische of sadistische beelden. Of misschien een streling tot het meest bizarre, of een uitbuiting van de best bewaarde seksuele aspecten van de samenleving (of wat daarbuiten valt).
En een leuke teleurstelling heb ik zaterdagochtend bij de film gegeten "De Lollipop-generatie"«. Canadese film geregisseerd door GB Jones. Een vrouw die een van de promotors was van de anarcho-seksuele beweging die het begin van Bruce LaBruce begeleidde, in zijn gretigheid om met alles te breken, ontevreden over alles, wat aanleiding gaf tot de opkomende queer-punkbeweging van de late jaren 80. Deze film is Jones' eerste langgerekte schreeuw, waarin hij, door middel van beelden vastgelegd in Super 8 gedurende meerdere jaren (13!), het verhaal vertelt van een tienermeisje dat wegliep van haar huis, dat zonder naam door de straten zou dwalen van een buurt zonder naam. In de woorden van de festivalorganisatoren zelf, gaat de film door «een reis door epileptische shots van lelijke documentaires die rechtstreeks naar de oorsprong en essentie van underground anarcoseksuele cinema gaan, waarbij de eerste Warhol in visuele vuiligheid wordt nagebootst ».
Een film die moeilijk is om naar te kijken, zeker als je op de laatste stoel zit, en de ondertitels zijn praktisch ontoegankelijk. Ondanks dit, met weinig dialogen in gemakkelijk te begrijpen Engels, werkt de film vanuit een zeer interessante plaats aan de beeld / geluid-relatie, door de concordantie tussen beide niveaus te ontwrichten en ons op verschillende momenten een dialoog tussen monden voor te stellen die, in het volle zicht , Beweeg niet.
Een werk dat de moeite waard is als je bevriend bent met het onderwerp en van die «andere oorsprong». Persoonlijk vond ik de homotentoonstelling (die in overvloed aanwezig is) minder vies dan het plot zelf.