Het was tegen de jaren 90 dat de Argentijnse cinema een nieuwe lijn van cinematografische productie benaderde en consolideerde naar bepaalde namen van filmmakers, waarin werd gezocht naar het kleinigheid, het eenvoudige verhaal, de intimiteit die typerend is voor de plots van een volk, van een buurt, van een familie. Het was een golf die zelfs vandaag nog op ieders lippen blijft, en in de handen van de meest gerenommeerde Argentijnse regisseurs, evenals nieuwe. Genaamd Nieuwe Argentijnse bioscoopHet was Raul Perrone, naast Martin Rejtman, een van de eersten die zijn blik richtte op de eenvoud van verhalen weg van de grote blockbusters in de beste Hollywood-stijl.
Welnu, zo komt het dat hij, na in de afgelopen periode weinig actief te zijn geweest, in deze nieuwe editie van BAFICI met veel plezier weer opdook in deze nieuwe editie van BAFICI, om drie recent gemaakte films te presenteren. En degene die me vandaag zorgen baart, is degene met de titel «Bonustrack«. Bijzondere naam, maar dat staat op de betreffende film geschilderd. Waarom? Tieners, sigaretten, skateboards, verhalen die geen verhalen zijn, en liefdes die geen liefdes zijn.
Een groep Skater jongens Ze brengen het de hele dag door, en ook de hele nacht, rijdend op hun skateboards, trucjes doen, spijt hebben van breuken, lachen en roken. Gesprekken die voor niets tellen, meer dan wat eigen is aan de personages. Zoals een aflevering op school zijn, oude leraren herinneren, beledigd zijn door een vermeende vriend omdat hij vergeet te waarschuwen dat hij te laat zal zijn, en misschien een vleugje liefde die grenst aan het hormonale in plaats van het emotionele.
De film niets telt, hoewel alles telt. Het is niet gebaseerd op een klassieke structuur waarin het een plot, of personages of situatie is, die de film vooruit helpen, maar het blijft in plaats daarvan niets te vertellen, maar eerder een realiteit, een manier van leven of het leven onder ogen te zien. , op zo'n bepaalde leeftijd als de adolescentie. Er broeit een immense wereld in elk van de jongens, maar die is soms pervers in de manier waarop ze zich verhouden, die zweven tussen de rol en de oprechte communicatie.
Een film die het bekijken waard is om te ontdekken welke wegen de Nieuwe Argentijnse Cinema vandaag inslaat, die vandaag meer de contrarevolutie van de revolutie is dan de revolutie zelf.
En hier een compilatie van foto's gemaakt door Perrone zelf met materiaal verkregen tijdens het filmen.