Twee broers ontmoeten elkaar na vijf jaar weer. Eentje heeft in de gevangenis gezeten. De ander heeft een gevaarlijk hek beroofd en vlucht nu samen met Diana, zijn jonge dochtertje. Met z'n drieën gaan ze op reis door een gewelddadig, mythisch, wild en wild Andalusië. Een reis waarin de oude wonden van het verleden tevoorschijn komen en waarin de broers zich moeten verzoenen om hun leven te redden.
Van dit uitgangspunt deel Kike Maillo iets totaal anders te richten op Eva. Zijn originele manier van filmmaken leverde hem als beloning een Goya op, met een Spaanse sciencefictionfilm. Ze hebben goed gelezen, een Spaanse sciencefictionfilm. En ik denk dat er meerdere dingen zijn waar deze regisseur zich door kenmerkt. De eerste zou de behoefte zijn die films lijkt te moeten maken die geen plaats hebben in ons land, tot het punt dat we veel riskeren, zoveel als tegen de stroom in gaan denk ik. Vermeldenswaard is ook dat hij films wil maken met een persoonlijk stempel, waarbij hij de techniek gebruikt om fotografie te differentiëren en een gemarkeerde, alternatieve setting. Dit laatste zou ook de provincie van de scenarioschrijvers kunnen zijn. Vervolgens Rafael Cobos (Het minimale eiland) we zijn gewend om te creëren alternatieve realiteiten waarin de problemen en drijfveren van wat we van dag tot dag leven passen. Het is ook de schuld van een script dat overigens weinig over is gebleven. Ik veronderstel dat de synergie met Fernando Navarro degene is geweest die hem de aanraking heeft gegeven om dat wilde en gewelddadige Andalusië te creëren. We hebben nog een mooi voorbeeld van Andalusische cinema noir ontdekt.
Omdat de geschiedenis ons wordt gepresenteerd in een Malaga geregeerd door José Sacristan. Het personage dat hij speelt, wil een discipel die als een zoon is geweest, zijn geliefde Toro (Mario Casas) niet laten ontsnappen. En de relatie tussen de twee wordt door de hele film meesterlijk vertolkt. De twee acteurs en Luis Tosar vullen de film met hun aanwezigheid. De artistieke leiding was verantwoordelijk voor het vastleggen van enkele Andalusische symbolen zonder stereotypen te zijn. Het is iets raars waarvan ik denk dat het nog nooit is gedaan. Kan zijn Neonvlees Hij legt het ook vast met een meer Tarantijnse (nu zeggen ze Aziatische) Andalusische cinema. Misschien is dat de reden waarom de rol van Toro goed voor is Mario casa's, die we al zagen als de hoofdpersoon van Carne de Neon. Maar deze film is meer avant-garde en creëert landschappen die zijn uitgevonden in een Andalusië van constructie en toerisme, dat post-apocalytisch en grotesk lijkt. En het is goed omdat het ons niet wordt getoond als een pamflet van sociale claims, maar als achtergrond voor een zwarte geschiedenis.
Er is één ding dat alleen liefhebbers van actiefilms en degenen onder ons die naar de Spaanse cinema kijken kunnen waarderen. En ik denk dat gewelddadige scènes benijd kunnen worden door de beste buitenlandse cinema. Misschien hebben er meer gemist en ik denk dat de film verloren is gegaan in het emotionele plot vanwege een gebrek aan budget, hoop ik. Ik weet zeker dat de keukenscène, de hotelscène aan het einde van de film in het algemeen, veel, veel geld heeft gekost. En dat risico om de rekeningen niet eens te betalen, moet worden toegeschreven aan de producent López Lavigne, die, naar ik begrijp, dol is op het wagen en nemen van risico's met projecten van dit kaliber. Dit is tenslotte de bioscoop.
Met zijn goede en slechte dingen doet Toro een "iets" in je hoofd. Sommigen van ons gingen met lage verwachtingen naar de film en we kwamen heel blij thuis. Misschien heeft reclame in dat opzicht gefaald. Meer van dit soort bioscoop is nodig in Spanje.