Gevonden, dankzij de Variety tijdschrift, dit zeer recente briefje aan de filmregisseur James Cameron, niet alleen vanwege zijn succes en talent in het veld waarin hij werkt, maar ook vanwege de spoedige release van zijn nieuwe film, «avatar«. Een heel interessant interview, waarin Cameron niet alleen uitleg geeft over de film, maar zich ook uitspreekt in relatie tot cinema als kunst, en als een middel dat hij zich jaren geleden heeft toegeëigend. Ik hoop dat je ervan geniet.
Verscheidenheid: Je hebt eerder in 3D gewerkt en bent een echte promotor van deze techniek geweest. Veel mensen in de branche geven commentaar op het belang van het tonen van een ervaring in theaters die verder gaat dan wat mensen thuis kunnen krijgen. We zien ook dat het publiek van 3D-formaat houdt en dat deze techniek een fundamentele drijfveer wordt voor de adoptie van digitale formaatsystemen in bioscopen. Maar specifiek over uw werk als regisseur en scenarioschrijver, wat voegt het 3D-formaat toe aan het creatieve aspect van een filmproject?
James Cameron: Ik denk dat Godard het heel goed wist. Cinema is geen waarheid 24 keer per seconde; het is 24 keer per seconde een leugen. De acteurs doen zich voor als mensen die dat niet zijn, in volledig illusoire situaties en omgevingen: de ene dag simuleert de nacht, een dor landschap doet alsof het vochtig is, de stad Vancouver is toevallig New York, chips doen zich voor als sneeuwvlokken. Het gebouw is gewoon een dunwandig geheel, zonlicht is Xenon-verlichting en verkeerslawaai wordt verzorgd door geluidsspecialisten. Alles is een illusie, maar de prijs gaat naar degenen die de fantasie reëler, visceraler en herkenbaarder maken voor het publiek.
Dit realiteitsgevoel wordt enorm versterkt door stereoscopische illusie. Tot op heden wordt fantasie in het soort films dat in de eerste plaats mijn specialiteit was, het best gewaardeerd door een op details en textuur gebaseerd realiteitsgevoel dat het verhaal te allen tijde begunstigt. De hele reeks personages, dialogen, productieontwerp, fotografie en speciale effecten moeten erop gericht zijn de illusie te wekken dat wat je ziet echt gebeurt, hoe onwaarschijnlijk de situatie ook is als je er niet meer over na zou denken - bijvoorbeeld A cyborg die uit zijn tijd reist en een serveerster vermoordt, kan de geschiedenis veranderen.
Wanneer men een sequentie in 3D ziet, wordt dat realiteitsgevoel versterkt. De visuele cortex concludeert, op een subliminaal maar doordringend niveau, dat wat hij ziet echt is. Alle films die ik eerder heb gemaakt, hadden absoluut kunnen profiteren van het 3D-formaat, daarom beschouw ik de 3D-techniek creatief als een natuurlijke uitbreiding van mijn vak als filmmaker.
Een 3D-film dompelt je onder in de scène met een groter gevoel van fysieke aanwezigheid en betrokkenheid. Ik denk dat een MRI van hersenactiviteit zou laten zien dat er meer neurale activiteit is bij het bekijken van de film in 3D-formaat dan bij het bekijken ervan in 2D. De meeste mensen denken bij 3D-films meestal aan sequenties met vreemde constructies: personages of objecten die vliegen, zweven of op het publiek worden geprojecteerd.
Eigenlijk zouden deze opnames in een goede stereofilm eerder uitzondering dan regel moeten zijn. Een film in stereo kijken is het observeren van een alternatieve realiteit door een raam. De geschiktheid van deze meeslepende kwaliteit in actie-, fantasie- en animatiefilms is enigszins intuïtief voor de filmindustrie. Wat minder voor de hand ligt, is dat het vergroten van dit gevoel van aanwezigheid en realisme in allerlei scènes werkt, zelfs de meest dramatische en intieme momenten. Dit betekent niet dat alle films in 3D moeten worden gemaakt, omdat in veel gevallen het resultaat de kosten misschien niet opweegt, maar er mag natuurlijk geen creatieve reden zijn waarom een film niet in 3D zou kunnen worden opgenomen. D en profiteer ervan.
Toen ik in 2000 met Vince Pace begon aan het ontwikkelingsproces van 3D-camera's, waren we op zoek naar een alternatief voor de conventionele camera's die ik tot dan toe had gebruikt. Twee jaar later, toen ik me verdiepte in de ontwikkeling en productie van stereotechnologie, had ik een visie: dat de digitale projectoren die werden voorgesteld om 35mm-film te vervangen, het 3D-formaat perfect konden ondersteunen vanwege hun hoge framesnelheid. Ze kunnen mogelijk achtereenvolgens 3D in het linkeroog en het rechteroog projecteren, met echt hoge framesnelheden die we als gelijktijdig zouden waarnemen. Ik kwam toen tot de conclusie dat dit betekende dat een nieuw tijdperk van het 3D-formaat nu volledig haalbaar was, en dat onze bescheiden inspanningen op het gebied van deze technologie ertoe zouden leiden dat de markt de ontwikkeling van digitale cinema, die als aanstaande en onvermijdelijk werd gezien, breed zou ondersteunen.
Het is ironisch dat een half decennium later de ontwikkeling plaatsvindt, grotendeels omdat het wordt aangedreven door 3D. Digitale cinema brengt het 3D-formaat op de markt. En dit komt omdat het publiek iets ziet dat ze leuk vinden en hun bereidheid toont om er meer voor te betalen. De nieuwe 3D, deze wedergeboorte van stereo, lost niet alleen alle oude problemen van slechte projectie, vermoeide ogen, enz. op, maar wordt ook gebruikt in eersteklas films, die de kijkers willen zien. Dit vertegenwoordigt een fundamentele verandering ten opzichte van wat er in de jaren vijftig gebeurde met de kortstondige 50D-rage. Het 3D-formaat is ook een kans om de regels te herschrijven, de ticketprijzen te verhogen met een tastbare reden: voor aantoonbare meerwaarde.
Een snelle definitie van de termen: ik zeg stereo in plaats van 3D omdat ik te maken heb met veel digitale animatiekunstenaars die gewend zijn de term "3-D" te gebruiken als een kenmerkende term van digitale animatiekunst, daarom gebruik ik meestal stereo in plaats daarvan een verkorte vorm van stereoscopisch, dus er is geen verwarring. Als het echter om het publiek gaat, zeg ik 3D omdat kijkers weten wat het in die context betekent: dat ze een bril moeten dragen en dat ze iets heel innovatiefs gaan zien.