Scenaristen en regisseurs streven er altijd naar om geef je verhalen wendingen die niemand ziet aankomen. En het is dat, met zo'n nette filmproductie, de banden er vaak te veel op lijken.
Het doel van veel scenarioschrijvers en regisseurs is: het doel is om de kijkers subtiel voor de gek te houden. Ook films met een onverwacht einde zijn over het algemeen geliefd. Zolang ze maar consequent zijn.
Gebruikelijke verdachten door Bryan Singer (1995)
Een groep onorthodoxe criminelen was getuige van een bloedig bloedbad aan boord van een schip. Een inzichtelijke politieagent, verantwoordelijk voor het onderzoek, ondervraagt een van de betrokkenen om de feiten op te helderen. Volg tegelijkertijd het spoor van een gevaarlijke en bloeddorstige crimineel waar iedereen bang voor is.
Uiteindelijk is niemand wie ze beweerden te zijn en de onderzoeker ontdekt dat hij altijd de schurk die hij achtervolgde, voor zich had (en dat hij ook liet ontsnappen).
Psychose, door Alfred Hitchcock (1960)
Voor psychose, dat de hoofdpersoon van een film stierf vermoord zodra de projectie begon, het was ondenkbaar. Maar dat is precies wat er gebeurt met Marrion Crane (Janet Leigh) in deze Alfred Hitchcock-klassieker.
Voor de meester van de spanning was het niet genoeg om uit het verhaal te wissen wie de hoofdrolspeler zou zijn. Hij had nog tijd voor meer verrassingen.
Het zesde Zintuigdoor M. Night Shyamalan (1998)
Hoewel de regisseur verantwoordelijk is voor het geven van details over de hele plot van wat er werkelijk gebeurt, de meeste kijkers komen er pas op het einde achter. Een van de meest gevierde uitvoeringen van Bruce Willis.
Het weeshuis, door Juan Antonio Bayona (2007)
Een van de belangrijkste internationale fenomenen in de Spaanse cinema van de laatste jaren. Een even angstaanjagend als verrassend verhaal.
Tomás, een van de personages in de film, werd een icoon van terreur.
De anderen, door Alejandro Amenábar (2001)
Weer een Spaanse film op de lijst van films met onverwachte eindes. Hoewel gesproken in het Engels, met Nicole Kidman en Tom Cruise als producer.
Deel met Het zesde Zintuig y Het weeshuis, aanwezigheid van kinderen met “bijzondere gevoeligheden”.
Open je ogen, door Alejandro Amenábar (1997)
Amenábar had Spanje en een groot deel van de wereld al verrast met een thriller vol fantasie-elementen, met in de hoofdrollen Eduardo Noriega en Penélope Cruz.
In 2001, parallel met De anderen, Tom Cruise produceerde en speelde onder Cameron Crowe in een Hollywood-remake. Voor het "nieuwe" publiek was het een verrassend verhaal. Degenen die de originele versie hadden gezien, vonden een onopvallende en smerige tape.
David Fincher: Meester van de kunst van films met onverwachte eindes
Vrijwel alle filmografie van deze Amerikaanse regisseur valt in deze categorie. Ja ok debuteerde achter de camera's met Alien 3 (1992), niemand neemt deze film serieus.
Zeven (1995)), zijn eerste "auteurlijke" werk, verrast door de toon die erg lijkt op De stilte van de lammeren (Jonathan Damme, 1991), maar met een nog dichtere lucht.
Hij verraste het publiek opnieuw met de laatste wending die zijn volgende film nam: Het spel (1997). In deze geschiedenis, een eenzame saaie miljardair gespeeld door Michael Douglas, hij verloor bijna zijn hoofd slachtoffer van een wat zwaar "spel" van zijn broer (Sean Penn).
In 1999 werd een van zijn iconische films uitgebracht: Vechtclub. Brad Pitt en Edward Norton zijn bezig met elkaar te bevechten. Of dat is tenminste wat het publiek gelooft.
In 2007 presenteerde hij Dierenriem. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, bekend bij het grootste deel van het publiek. Toch slaagde Fincher erin een verhaal te construeren dat iedereen verbaasde met zijn open einde.
Verloren (2014) bracht hem terug naar zijn donkere bioscoop met verrassende eindes.
In 2000, toen Sony op zoek was naar een regisseur om Spider Man (de film die Sam Raimi uiteindelijk zou gaan regisseren), stond Fincher op het punt de positie in te nemen. Het werd uitgesloten toen hij in een vergadering zei dat hij de hoofdpersoon zou vermoorden. En het is dat in zijn films de slechte winnen.
Arlington Road: je zult bang zijn voor je burendoor Mark Pellington (1999)
Een film waar de slechteriken komen ermee weg. Het publiek is er zo aan gewend om helden de dag te zien redden, dat wanneer dit niet gebeurt, het een grote verrassing is.
Jeff Bridges, Tim Ronnins en Joan Cusack speelden in de film.
De getalenteerde meneer Ripleydoor Anthony Minghella (1999)
Tom Ripley is een van de meest gehate antihelden in de literatuur. Absoluut brutaal, hij krijgt altijd zijn zin en is niet te stoppen.
Gebaseerd op de gelijknamige roman van Patricia Highsmith, met: Matt Damon, Jude Law, Gwyneth Paltrow, Cate Blanchett en Philip Seymour Hoffman als hoofdrolspelers
The Empire Strikes Backdoor Irvin Kershner (1980)
Tweede deel van de originele trilogie van De Oorlogen. Voortaan zouden de tussenliggende hoofdstukken van de filmtrilogieën als deze tape moeten zijn: donker en met de schurken als zegevierend.
"Ik ben je vader" is een van de meest indrukwekkende zinnen van de geschiedenis van de cinema en dat op zichzelf registreerde deze film onder de films met onverwachte eindes.
Christopher Nolan: nog een genie voor het bouwen van films met onverwachte eindes
Hoewel de Londense regisseur meestal is bekend om zijn Batman-trilogie, bevindt het meest interessante van zijn werk zich ver van Gotham City.
Aandenken (2000) zijn tweede film en degene die zijn weg naar roem plaveide, het is een verrassing van begin tot eind. Allemaal dankzij het feit dat het verhaal is gericht op een man die aan geheugenverlies lijdt.
Twee jaar later zou het aankomen Slapeloosheid, met Al Pacino, Robin Williams en Hilary Swank. Remake van een Noorse film met dezelfde naam.
tussen de Batman begint (2005) y De donkere ridder (2008) uitgebracht De grote truc (2006). Een film waarin twee rivaliserende goochelaars elkaar bedriegen constant, waardoor het publiek vaak nogal in de war raakt.
Voordat hij het hoofdstuk afsloot met de Gothic Masked Man, schoot hij Origenes (2010). Een verhaal van een droom in een droom met een einde dat een hele storm van theorieën heeft voortgebracht.
In 2014 bracht hij uit Interstellair. Een reis naar de uiteinden van het universum door een mysterieus gat, waar tijd relatief is.
Afbeeldingsbronnen: NMX-krant / YouTube / eCartelera