In de lijn van «Het vangen van de Friedmans », of van «Tarnatie«, De film komt eraan«Moet lezen na mijn dood«. Na de dood van zijn grootmoeder Allis, in 2001, is het dat Morgan dauw greep het grote arsenaal aan foto's, opnamen en films in Super 8 die de vrouw goed bewaarde en die ze in haar jeugd samen met haar man had gemaakt.
In het begin wordt de documentaire gepresenteerd als een portret van een perfect gezin in een buitenwijk, een gelukkig stel en hun gelukkige kinderen die in de tuin spelen. Maar naarmate de film en de film lopen, worden de nogal verborgen waarheden van een familie die meer was dan ze leek aan het licht gebracht. Door de ineenstorting van een perfectie in verval te onthullen, duiden ze de sociale en seksuele drama's van een tijdperk en een mentaliteit aan die niet uit de norm konden komen. Het wordt op een gegeven moment een psychologisch drama, dat de diepste ellende van een hypocriet droomleven blootlegt en ons uitkleedt in onze rol als perfecte voyeuristen, zelfs als we denken dat we onschuldige strijders zijn ten gunste van kunst.
De film werd op 20 februari in de Verenigde Staten uitgebracht en de komst in de Europese bioscopen wordt verwacht in het midden van het jaar, als hij aankomt. En het is een soort film waarvan het bereik voor het publiek meestal niet enorm is, dus het mag niet worden uitgebracht op een uitgebreid commercieel circuit, maar beperkt tot een minimum aan theaters, en ook op dvd.
Wat zeker is, is dat, denk ik, het een soort film is die we zouden moeten zien, zowel vanwege de verantwoordelijkheid die het strippen van de ander met zich meebrengt, en het exhibitionisme van de ander, evenals de rol van voyeurs waaraan we ons onderwerpen. Het is geen kritiek, maar een oproep aan het geweten. Omdat we het niet hebben over eenvoudige fictie, waarbij elk personage leeft in de eenvoudige doos op het scherm, maar de mensen die hier worden getoond, zijn mensen in hun totale naaktheid. En dat houdt in, en veel. Hier de aanhanger.
http://www.youtube.com/watch?v=8phF9xpI7Jk