Ik voel me over het algemeen niet aangetrokken tot romantische komedies, maar deze wilde ik zien omdat ik een grote fan ben van de jaren tachtig en dat wilde ik ook? weten hoe ze het thema ter sprake brachten van een ster van het decennium die probeerde terug te keren naar het toneel. In werkelijkheid is het een fenomeen dat vooral in Engeland voorkomt. Politie, Duran Duran of A-ha zijn gewoon? sommigen van degenen die uit de vergetelheid zijn teruggekeerd om paviljoens mee te vullen? zijn oude muziek en nieuwe pogingen tot 'hit'.
? In die zin is het beste de videoclip van de jaren tachtig-groep Pop! aan het begin van de film, waarvan onze hoofdpersoon lid was, een Hugh Grant in zijn gebruikelijke archieven. De video met het nummer 'Pop! Gaat mijn hart '? Het is een paradigma van muziek en esthetiek uit de jaren tachtig. Als contrapunt is er de parodie op het huidige stertype Shakira, meer gericht op dans, sensualiteit, spiritualiteit en de kunstmatige mengeling van culturen dan op inhoud. Tussen twee iconen van de muzikale frovolidad kiest de film duidelijk partij voor het tijdperk van de 'New Wave' en de 'New Romantics'.
Het verhaal heeft weinig verrassingen: het volgt de gebruikelijke canons van romantische komedies en schiet naar mijn mening verre van humor. Soms brengt het de persoonlijke problemen van het hoofdpersonagepaar op een onvoldoende diepgaande manier aan de orde, en ik weet niet wie zich geïdentificeerd kan voelen met de problemen van beide, zo ver van de meest voorkomende? van stervelingen.
Meer pretenties heeft de film ook niet. Voor heel 'pop' entertainment: wegwerp.?