De zanger en frontman van een van de baanbrekende punkbands in Argentinië, Los Violadores, werd geïnterviewd door de krant Clarín.
De muzikant sprak over wat het betekent om vandaag punk te zijn, van zijn tijd met de groep in tijden van gloednieuwe democratie en de jaren 90.
Bevraagd door de huidige muziek, werd uitgezonden tegen Coldplay, waarin staat dat het laatste album van de band onder leiding van Chris Martin een slechte versie is van U2 die midden jaren 80 verblindde. En hij dacht terug aan de talrijke comebacks van de afzonderlijke bands waarvan men dacht dat ze nooit meer op het podium zouden terugkeren, en de recente dood van Alexander Sokol en zijn persoonlijke visie op Argentijnse rock.
We reproduceren een deel van dat interview. Als u de volledige notitie wilt lezen, Klik hier
Tot welke leeftijd kun je punk zijn?
Violadores is een rockgroep, die de grenzen van de punk al heeft overschreden. We hebben zelfs een vleugje metal, brit-pop. Zeg punk ... Een 50-jarige man met dit punkding is een beetje gagá.
Is de punk overleden?
Hoeveel zijn er al? Dertig jaar? Het is een lange tijd, een eeuwigheid wat er is gebeurd. We kunnen hem nu voor dood opgeven, toch? Rust in vrede. Bovendien werd hij snel opgenomen: de grote bedrijven tekenden The Jam, de Sex Pistols, The Clash. Het systeem at hem op. Het absorbeerde het, zoals het alles absorbeert.
Betalen we nog steeds voor de culturele uitholling van de jaren '90?
In muziek is dat globaal. Je zoekt naar nieuwe stijlen, en die zijn er niet. Kijk Coldplay: Viva la vida is een slechte versie van U2 uit de jaren 80. De muziek begint eindig te worden, de akkoorden worden herhaald. Ook in Argentijnse rock. Hier hield het legen niet op: de lucht-tv stuurt veel, de kont, de tieten, de hoeren.
Waarom was er een "laat ze allemaal gaan" op politiek niveau en strekte de claim zich niet uit tot de artistieke, de media?
We zullen stront willen eten. Degenen die de kabel niet betalen, hangen. Wij willen dat.
National rock werd gelegitimeerd en geëerd. Waar waren Los Violadores binnen dat eerbetoon?
Sommige mensen respecteren ons, ze beginnen ons te waarderen. Er is ook enige vergelding voor het zeggen "we komen niet meer samen". Alsof ze zeiden "we geven ze niet meer bal voor leugenaars".
¿Het zou niet handig voor ze zijn geweest om in '92 uit elkaar te gaan, zoals ze deden, maar om pas 15 jaar later terug te keren, met een rondleiding en zo?
Niet alle bands zijn hetzelfde en hebben dezelfde strategie. Sommige zijn slimmer en sommige zijn onhandiger. We staan aan de kant van de onhandige.
Waarom moeten terugkerende bendes geldelijke belangen maskeren?
Kijk, in Lima zag ik Los Cadillacs, en het leek me een heel goede show. Het kan me niet schelen of ze het voor het geld deden: als ze iets nieuws gaan doen in de muziek, welkom. Het Soda-ding was als dat van de Pistols: terug zonder een record, met niets, levend van het oude. Als Luca zou leven, hoeveel River-stadions zou Sumo dan vullen? En toch, twee dagen voordat hij stierf, speelden we samen in Los Andes voor 400 mensen. Nu ontbreekt ook Sokol... De tijd verstrijkt en rock eist slachtoffers.
Ging je punk omdat je dacht dat iedereen het kon spelen?
Het was de kans voor degenen onder ons die geen muziek hadden kunnen studeren of een muzikaal gezin hadden. Maar het was niet gemakkelijk om te doen. Het was niet gemakkelijk om Repressie te schrijven. Op een dag was ik teleurgesteld in het leven en begon ik te schrijven, en dat was geboren. Pijn geeft veel creatie. Je moet lijden.
Heb je veel geleden? Hadden punkers geen groupies?
Ja, dat hadden we. De jaren '80 waren een tijd van enorme hoererij. Veel vrouwen kwamen de kleedkamers binnen, het was een barbaarse grap. Daar zaten alle bands in.
De beroemde excessen van rock.
Gelukkig kreeg ik alleen de alcoholkant te pakken. Ik was geen alcoholist, maar meer dan een sociale drinker. Nu ben ik in exquise: ik kijk of het een Malbec is en welk jaar. Ik let op voedselcombinaties ... ik ben geweldig.-
bron: hoorn