De Argentijnse krant Clarín publiceerde een briefje aan de grote voormalige Beatle, waarin hij sprak over zijn laatste album, opgenomen onder het pseudoniem The Fireman. Daar legde hij uit hoe het was om op te nemen met een producer van het formaat van... Jeugd (samen met U2 en The Verve), van het geluid dat ontwaakt elektrische argumenten, het album in kwestie, en de verwachtingen en uitdagingen die zich elke dag voordoen.
Met een sterk experimenteel stempel bekende McCartney dat hij met Electric Arguments hulde probeert te brengen aan een hele beatnik-generatie, evenals literatuur en vooral de invloed die auteurs zoals Allen Ginsberg, William Burroughs en Ferlinghetti, in de samenstelling en montage van het album.
Er was ook tijd om de formule te onthullen die je op de been houdt en hij verlangde naar het verleden met een anekdote uit zijn beatleverleden, met Lennon, Ringo en Harrison.
Vervolgens een deel van het interview:
¿Waar komen "Elektrische Argumenten" vandaan?
Het komt van een zin die ik heb overgenomen uit een gedicht van Allen Ginsberg. Het leek in de geest van het album te passen. Hij kende de snijtechnieken van William Burroughs, auteur van The Naked Lunch. Ik dacht erover om een paar woorden op te nemen en er zelf een paar toe te voegen op dezelfde toon. We waren op zoek naar dingen als Ferlinghetti, Ginsberg en dat soort jongens. Ik keek in dichtbundels. Hij zou een woord nemen en het combineren met een zin uit een ander gedicht. Hij voegde de woorden samen en gaf ze betekenis.
Heb je Burroughs ontmoet??
Ja, maar niet goed. Hij was raadselachtig en sprak niet veel. Ik had een kleine studio in West End in Londen, waar een Revox-recorder en een microfoon voor demo's stonden. Ik verhuurde de kelder aan een paar vrienden van hem en ze vroegen of William mijn machine mocht gebruiken. Hij nam wel dingen op, maar ik sprak onlangs met Barry Miles, die een opname maakte van Burroughs-opnames, en hij zei dat die opnames voor altijd verloren waren.
Heb je besloten om "Electric Arguments" meer op liedjes gebaseerd te maken?
De andere twee Fireman-albums waren instrumentaal. Meestal is het hele thema gebaseerd op een akkoord, zoals in Indiase muziek. Als we verder gaan met de "meer dan één akkoord"-theorie, houden we het bij de "wat dacht je van wat zingen?"-theorie. Deze keer gebruikten we meer dan één akkoord en besloten we te vertakken en mee te zingen.
Zou je zeggen dat ze werden geïntimideerd door de mythologische hiërarchie die de Beatles sinds het midden van de jaren '60 omringde?
We besloten dat we te veel geïntimideerd waren door de druk om de Beatles te zijn en "een nummer van Paul McCartney" of "een nummer van John Lennon" te moeten doen, dus kwam ik op het idee voor Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band, het idee van doen alsof we niet de Beatles waren, maar die andere band. Het was erg bevrijdend. Het stelde ons in staat om naar plaatsen te gaan waarvan we dachten dat ze niet binnen ons bereik lagen.
Voor dit album lijkt hij de esthetiek van de beatdichter te hebben overgenomen: 'het eerste waar je aan denkt, is het beste'.
Ja, ik had geen teksten geschreven, dus moesten we ze elke dag improviseren in de studio. Hoewel ik een beetje bang was, was het erg spannend om op die manier te leren werken. Alles gebeurde in één dag, in de beste stijl van beatpoëzie. We deden alles daar, onderweg.
Vind je het belangrijk om op dit punt in je carrière creatieve risico's te blijven nemen?
Voor mij is het nog steeds belangrijk om risico's te nemen. Misschien zouden anderen in mijn plaats denken: "Nou, het is beter om op veilig te spelen", maar het overkomt mij nooit. De studie boeit me. Ik raak opgewonden en zeg: "Ja, laten we dat doen", en pas later realiseer ik me dat ik een risico nam.
Om het volledige interview te lezen, clik hier
bron: hoorn