Sandra Commiso bracht voor de Clarín-krant de filmmaker Lucía Puenzo en de actrices Inés Efrón en Emme samen, om de geheimen te ontrafelen van De vissenjongen.
Na het passeren van de BAFICI en zijn recente commerciële première, de tweede film van de jonge vrouw Puenzo gaat in op de relatie tussen een tiener en een Paraguayaanse meid die thuis werkt, die betrokken zijn bij een mysterieuze misdaad. De plot verweeft verschillende genres, van politie- tot roadmovie-elementen, tot ontketend in een grote finale.
Het acteerduo bestaande uit Inés Efrón en nieuwkomer Emme draagt uitstekend bij aan het in stand houden van een klimaat van grote algemene spanning. Gedurende de notitie beoordelen de regisseur en actrices de persoonlijkheid van de personages, de relatie tussen hen, Emme's filmdebuut, van taboes zoals incest en de Guarani-legendes die in de film voorkomen.
La volledig interview, vervolgens:
De karakters van Lala en La Guayi bewaren zoveel geheimen dat je nooit uitvindt hoe ze zijn, ook omdat ze alleen door passie en nooit door rede lijken te worden geleid ...
Lucy: Helemaal. Ik denk dat de aanwezigheid van de legende van de vissenjongen in het meer, alles wat met water en wat zich onder de oppervlakte bevindt, meer verbonden is met het emotionele dan met het rationele, het is iets heel ergs van de vrouwelijke wereld. En de ontmoeting van de twee is van die plek, waar ze allemaal mengen: hun relatie is erotisch, moederlijk, vriendelijk. Ze worden overtroffen door de band. Daarnaast was ik geïnteresseerd om Lala aan de hand te begeleiden, ik wilde niet dat de kijker meer wist dan zij, maar op gelijke voet stond met de verwarring. Want als er meer afstand is, heb je de neiging om de personages te beoordelen en ik was niet geïnteresseerd in een verre blik, om ze te beoordelen. Ja, om ze te kunnen begrijpen. Ze hebben allebei heel zware geheimen en toch was het belangrijk dat ze niet met de vinger gewezen werden en geliefd konden worden, zelfs als het ongemakkelijk was.
emma: Voor mij was dat het belangrijkste om te begrijpen hoe La Guayi was en haar niet te veroordelen. Ik denk dat de enige reden die hen beiden leidt, wat hun reden van bestaan is, de liefde is die ze voelen.
Je had een sterk karakter om je filmdebuut te maken, hoe heb je dat aangepakt?
emma: Met Inés besteden we veel zorg aan het opbouwen van de band tussen de twee. Vanaf de eerste keer dat ik het script las, stelde ik me La Guayi voor: klein meisje, in Paraguay met haar wereld; kwetsbaar en sterk tegelijk. Ze volgt haar instinct en gaat alleen weg met haar lichaam, wat het enige is dat ze heeft: het is haar huis, haar gevangenis en ook haar wapen. Met Lala staat ze zichzelf in zekere zin toe de moeder te zijn die ze niet kon zijn en degene die ze niet kon hebben. Daarom is de band zo sterk, voorbij het erotische. En hun werelden lijken op elkaar.
Agnes: Het is dat Lala, die blijkbaar alles heeft, zich uiteindelijk eenzaam voelt. Maar later ontdekt ze zichzelf en zelfs ik sta versteld van wat ze kan. Ik begreep het beetje bij beetje; ook begrijp ik 50 procent van een personage als ik de film zie, altijd.
En wat ben je te weten gekomen over Lala?
Agnes: Ik kon niet geloven dat ik mijn lichaam daarvoor had ingezet!
Lucy: Lala is een heldin, ze durft zelfs de schoten onder ogen te zien! (lacht)
Hij is een personage dat een grote transformatie ondergaat ...
Lucy: Ja, zelfs in de scène waarin ze haar haar knipt, doet ze het echt en we moesten filmen over voor en na dat moment. Voor Inés waren het twee schietpartijen.
Agnes: Vanaf daar is er een pauze en wordt Lala mannelijk, krijgt ze meer kracht. Het is alsof er een last van je schouders valt. En het is ook symbolisch omdat haar lange blonde haar haar sociale niveau markeert.
In de film wordt direct gezinspeeld op het incesttaboe, hoe hebben ze daaraan gewerkt?
Lucy:Incestueuze banden zijn zo gewoon in Latijns-Amerika, het aantal gevallen is oneindig, ze worden zelfs geaccepteerd, of ze blijven sotto voce, helaas zijn ze geen zeldzaamheid. Het is merkwaardig dat er in de bioscoop niet meer over is gesproken, behalve in enkele gevallen of indirect.
Maar in jouw film hangt dat taboe over alles.
Lucy: Ja, tussen vaders en dochters zijn er twee zeer symmetrische banden tussen meisjes en hun respectievelijke vaders. In werkelijkheid heeft het te maken met deze zeer symbiotische relatie tussen hen, die gespiegeld wordt. Daarnaast wilde ik een dubbelzinnig profiel van die ouders tekenen, om ze uit het stereotype te halen. Het zijn sinistere wezens, maar ze kunnen tegelijkertijd verleidelijk zijn, dat is het meest verontrustende aan hen.
Arnaldo André speelt de vader van La Guayi, dacht je direct aan hem voor het personage?
Lucy: Ja, in de roman was er een broer in plaats van een vader, maar toen besloot ik me te veranderen en sprak met hem. Toen Arnaldo het accepteerde, herschreef ik het voor hem, denkend aan een leidende man buiten zijn stereotype. Het is heel interessant wat hij deed.
Deze relaties worden ook gekenmerkt door macht en misdaad.
Lucy: Ik heb veel gewerkt aan machtsverhoudingen, vooral in huis. Vaak gelooft men in bepaalde relaties dat de dingen op één manier zijn en in werkelijkheid zijn ze het tegenovergestelde. La Guayi is degene die eigenlijk, ondanks dat hij de meid is, degene is die de draden van het huis afhandelt. Als hij tijdens een familiediner in Guaraní zingt, doet hij dat niet onschuldig.
Te midden van die smerigheid en duisternis waarmee de personages worden geconfronteerd, is er ook een droomwereld, van legendes die als een toevluchtsoord fungeert.
Lucy: Zoiets. Lala's reis naar Paraguay is als een spiraal die ontrafelt, het is bijna symbolisch, op zoek naar de legende die ze voor zichzelf hebben gecreëerd. Op die plek, aan het meer van Ypoá, is de grens tussen het reële en het imaginaire vervaagd.