Gisteravond zag ik de film «Het einde van het spel«, Wat vertaald zoiets zou zijn als « The Sunset of a Love ». Film van Neil Jordan, van wie ik eerder op deze site heb gesproken, commentaar gevend op een van zijn films, «Ontbijt op Pluto".
De film in kwestie, "The End of the Affair", dateert uit 1999, hoewel hij nog actueler lijkt. Het is een bewerking van een boek van Graham Greene, en het verhaal vertelt over het geloof en de bestemming die God misschien van daarboven schrijft.
met Julianne Moore als de hoofdpersoon, samen met Ralph Fiennes en Stephen Rea, draait het plot om een dood huwelijk en een diepe liefdesrelatie tussen twee geliefden (Moore en Fiennes), die elkaar een eeuwige liefde beloven. Maar zijn jaloezie verzadigt haar meer en meer. Tijdens de tweede oorlog ontploft een bom het gebouw waar de geliefden waren, en zijn lichaam lijkt te zijn overleden door een grote val. Zonder een gelovige te zijn, begint de vrouw te bidden en smeekt ze dat het leven dat haar is afgenomen aan haar wordt teruggegeven, in ruil voor het voor altijd vergeten van haar liefde. En hij wordt wakker.
De spellen van het lot zijn de carrousel die we besluiten te starten wanneer we teruggaan op de reis van het leven. Wie schrijft wat er gaat gebeuren, kunnen we niet weten. Veel minder als het echt is geschreven. Wat we wel kunnen doen, is filosoferen in de vergetelheid, omdat er alleen nieuwe vragen moeten worden gesteld. In ruil daarvoor bracht Nei Jordan ons deze bewerking die thema's van een goddelijke breedte omvat, die voor ons moeilijk te vatten zijn in zijn vormen. Maar absoluut in zijn oneindige en ondoorgrondelijke grenzen.
Ik geef toe dat ik gefascineerd was door de film, dus ik raad hem ten zeerste aan. Als een manier om een goddelijke catharsis uit te voeren, en al dan niet te geloven in een of andere God of hoger wezen. Maar een manier om verder te gaan op de weg.