De filmografie van Gus Van Sant het werd vooral in de jaren negentig gekenmerkt door ups en downs, niet zozeer in de kwaliteit van de films als wel in hun commerciële succes. In 90 keerde de filmmaker terug om een roadmovie op te nemen, «Mijn privé idaho«. De film, die een cultwerk is geworden, is een van de weinige waaraan River Phoenix deelnam en waarvoor hij de Volpi Cup won op het filmfestival van Venetië. De film won ook de FIPRESCI Award op het Toronto Film Festival. Voortbordurend op de roadmovies filmde Van Sant in 1993 «Ze worden ook depressief«. Deze keer werkte de formule niet voor haar en kreeg ze zelfs twee nominaties voor de Razzie Awards, slechtste actrice voor Uma Thurman en slechtste vrouwelijke bijrol voor Sean Young.
Met de aanwezigheid van een uitzonderlijke Nicole Kidman, die zelfs werd genomineerd voor een BAFTA voor beste actrice, keert de filmmaker in 1995 terug met de geweldige film «Allemaal voor een droom«, Satire op de buitensporige ambitie van een jonge vrouw die een televisiester wil worden.
In 1997 had Gus Van Sant een script van Matt Damon en Ben Affleck, die de Oscar en de Golden Globe wonnen voor het beste originele scenario, voor een van hun meest commerciële films «De ontembare Will Haunting«. De twee hoofdrolspelers, Matt Damon en vooral Robin Williams, die de andere Oscar won die de film ontving, die van beste mannelijke bijrol, werden ook voor deze film bekroond.
Een jaar later werd de filmmaker fel bekritiseerd voor zijn volgende film «Psychopaat", Een remake, flat-by-shot kopie van het origineel, van Hitchcock's 'Psycho'. Een film die niets bijdroeg, alleen nieuwe acteurs en kleur aan de film, en beide dingen werkten tegen hem.
Meer informatie | Filmmeesters: Gus Van Sant (90s)
Bron | wikipedia
Foto's | filmledger.com lijsten.20minutos.es