Alweer een jaar waarin veel fans van Eurovisie ze hebben -we- op sociale netwerken geschreeuwd dat "Je oma zal je volgend jaar zien!" En het is dat, nog een jaar, Spanje is teruggekeerd als een van de laatste plaatsen van de wedstrijd. Het slechte van dit jaar is dat - en hierin ben ik met veel mensen samengevallen - alles in een crescendo leek te gaan dat alleen maar diende om de klap op de tanden nog erger te maken.
Maar we gaan vanaf het begin. Terwijl veel Eurofans luidkeels het nieuws vierden dat het zou zijn Edurne onze vertegenwoordiger dit jaar, schreeuwden andere stemmen naar de hemel met de gebruikelijke kritiek over hoe slecht ze waren voor de gezondheid "Triomfen" en andere aardigheden. Toen zijn nummer 'Amanecer' werd ontdekt, werden de recensies er niet beter op. Wat als een vreselijk aangepaste tekst, wat als alles erg repetitief was, wat als het plat was ... het werd al lelijk. Toen kwam de videoclip uit en gingen mensen bijna met fakkels de straat op.
Toen de repetities begonnen, begonnen de anxiolytica te regenen. De uitvoering blonk niet uit en Edurne's stem, hoewel ze hele goede momenten had, had ze ook slechte. Maar, en toen kwam de verrassing, gisteravond wist Edurne velen van ons die de avond opgaven te verrassen met een spectaculair optreden. Opeens leek het alsof er niets meer was van de Edurne van de repetities, alles was kracht - soms ongebreideld ja - en zelfs emotie, want er was sprake van de traan die over haar wangen liep zodra ze begon te zingen. Zoals mijn moeder zou zeggen: "Haren als stekels, hé". Toen het optreden eindigde, zagen velen van ons dat Spanje in een goede positie verkeerde ... totdat de stemmen kwamen en het ging van het stemmen op ons tot de tijd, en bleef op positie 21 van de 27 die gisteravond deelnamen. Hoe kan dat nou? Voor vele, vele fans, Edurne was briljant. Moeten we weer de stront opeten dat de meeste landen bijna stemmen hebben gestemd? Nou, dat zal het zijn. Ik blijf dus liever bij de goede smaak van Edurne's optreden.