De laatste film van de Argentijnse regisseur, Mariano Llinas, is genaamd "Buitengewone verhalen«, En een film is nog nooit zo goed geweest met de titel.
Winnaar van de BAFICI 2008, de tiende aflevering van hetzelfde, met een duur van 4 uur, met twee pauzes van 10 minuten, is verdeeld in drie delen van elk anderhalf uur. Het vertelt drie verschillende verhalen, die elkaar nooit kruisen, maar die ze afwisselen naarmate de spanning, emotie en verwachting toenemen.
Een onberispelijke soundtrack, een verhalende stem die overgaat van Daniel Hendler tot Veronica Llinás en Minujín, die elk van de afleveringen vertelt, waarbij het literaire aspect met totale virtuositeit wordt vermengd met het visuele, om het effect van deze discipline, die is het audiovisuele feit.
Nooit beter bereikte de combinatie voor de creatie van het derde zintuig zo beroemd door die Russische redacteur die ons zoveel wist te leren. De film, met de karakters X, Z en H (aangezien ze geen andere namen hebben dan de initialen), leidt ons door volkomen ongeloofwaardige situaties, onwerkelijk zelfs, maar die optreden met de natuurlijkheid waarmee het leven zich afspeelt. Daarom wordt niets geforceerd, zelfs niet de dialoog die misschien niet van hem is.
Ik moet zeggen dat, ondanks een duur die velen misschien als overdreven beschouwen, het niets meer doet dan de grootmoedige creatie van Mariano Llinás (die niet alleen scripts en regisseert, maar ook schittert in een van de verhalen) prijzen.
Het is niet voor niets wat het is. Het wordt momenteel tentoongesteld in de MALBA, op zondag om 18 uur. Aanrader, aanrader...
En als bonus, gebaseerd op mijn grote passie voor de film, laat ik je wat Mariano Llinás schreef over zijn werk. Iets wat ik naakt denk en je zag veel...
"Hier zijn dan deze" Buitengewone Verhalen." Hier gaan ze; Ik kan weinig toevoegen aan zijn meer dan vier uur overvloedige verhaal. Ik heb de film geschreven, ik heb hem geregisseerd, ik speel erin; er in het openbaar commentaar op geven, kan een overdaad zijn dat moeilijk te vergeven is. Ik zal dan proberen om die overdaad zoveel mogelijk te beperken.
Zoals bekend is de XNUMXe eeuw getuige geweest van een vreemd fenomeen: voor het eerst is het idee van vertelling gescheiden van het idee van plot. Iets vertellen was niet langer noodzakelijkerwijs een verhaal vertellen; de primitieve impuls om te vertellen werd definitief bevrijd van een kinderachtige reeks perikelen en verbazing en nam het hele universum als een actieveld aan, zelfs in zijn minder gedenkwaardige hoeken: afleiding, vergeetachtigheid, misverstanden, lege plekken, momenten waarop niets gebeurt, ze maakten hun briljante en trotse intrede in literatuur en film. Het argument (dat voorheen de voorwaarde was voor de mogelijkheid van elk verhaal) werd toen gezien als een wispelturigheid van andere tijden, als louter decoratieve koketterie. Welke plaats in dit sceptische panorama neemt onze dichtbevolkte cinematografische roman dan in? Wat doen hun vernuft en plotwendingen met deze vermoeide oude wereld? Welnu: ons doel, ons buitensporige doel, was om te experimenteren met de oude vergeten goden van avontuur en intriges en ze op de een of andere manier weer tot leven te brengen. Is het mogelijk om, zelfs in onze tijd, de grote ficties op te graven zonder daarbij een nostalgische of anachronistische actie uit te voeren, een triest negentiende-eeuws gemaskerd bal? Die vraag (die ik nog steeds niet kan beantwoorden) is wat adem heeft gegeven aan de film. In het gedicht dat dient als proloog op “Treasure island” vraagt Stevenson zich zelf af of er nog grote avonturenverhalen mogelijk zijn, of het voor hem nog mogelijk is om te zijn wat de onbekende Ballantine, Kingoston of Cooper waren zonder in spot of onverschilligheid te vervallen. . Wel, we zullen zeggen: Is het mogelijk om in deze stormachtige dagen Stevenson te zijn?
Twee zorgen bepalen, denk ik, het verloop van deze verhalen: het geluk van reizen, het geluk van het vertellen. We hebben, denk ik, de gemakkelijke verleiding vermeden om beide activiteiten als analoog te behandelen. Iedereen die ze heeft geoefend, weet heel goed dat ze heel verschillend zijn, en dat enerzijds de stille en cerebrale uitwerking van plots en verhalen is en anderzijds de gelukkige reeks ongemakken die reizen met zich meebrengt, van steeds verder door de steden worden gedragen. de wegen. Stevenson (weer Stevenson) heeft geschreven: "Met de lamp aangestoken, door het vuur dat lacht, in de haveloze atlas blijf ik eindeloze wegen bewandelen." Inderdaad, de letterkundige die, vanuit de rust van zijn bureau, droomt van afstanden en verre landen, en deze doorgeeft aan vele andere even sedentaire mannen, vormt een van de gelukkigste paradoxen in de literatuur. Ik kan met trots niet zonder ijdelheid zeggen dat deze paradox niet de onze is geweest, dat degenen onder ons die deze film hebben gemaakt hebben gereisd, dat de "eindeloze wegen" van de provincie Buenos Aires hardnekkig van ons hebben geweten, en dat we heb ze van de ene kant naar de andere gereisd, gelukkig en gepassioneerd, als goede zeilers. Reizen is voor ons geen psychologische gebeurtenis, maar eerder een fysieke. Een Engels woord (de woorden waartoe de Castiliaans nooit in staat is geweest) definieert, geloof ik, de geest die de uitvoering van deze film heeft geregeerd: Wanderlust, de lust om rond te dwalen, de gretigheid voor beweging en drift. Dat was onze enige vlag: laat ons zien en laten zien dat avontuur en risico nog steeds mogelijke gebieden zijn voor cinema. Dat er een film gemaakt kan worden over de routes, en dat dit oneindige labyrint van routes het kan vormen.
Toen ik een kind was, vonden mijn weekenden en vakanties, mijn lezingen van "Arabische Nachten", door Doyle en Verne, plaats aan de rand van een plattelandsstad. Terwijl de boeken mij vertelden over Londen, over de zeeën van China en de woestijnen van Arabië, drong de realiteit mij de melancholische en alledaagse vlakte op. Ik weet dat deze film vandaag uit die onenigheid is ontstaan, maar ik denk graag dat het het zoete landschap van Buenos Aires is dat uiteindelijk wordt opgelegd. Dat, hoewel het wordt bevolkt door wonderbaarlijke gebeurtenissen, mysteries, overstromingen, branden en wilde dieren, deze uitzonderingen minder wegen dan elk van zijn woestijnparadores, dan zijn provinciale routes, dan de muziek van de stadsradio's, de molens, de duiventillen en casuarina's . Aan dit landschap is de film gewijd en ik geloof dat ik namens mijn collega's spreek als ze zeggen dat dit nu, en vanaf nu, ons landschap is. Het is aan dat herhaalde en gastvrije universum dat ik nu, namens iedereen, eer betoon, groet en dank. Proost, Universum Wereld! Altijd onderweg!
Mariano Llinas
september 2008 »