La Imago Mortis-film, een coproductie tussen Spanje, Italië en Ierland, ging enkele maanden geleden in ons land in première en bereikte in het eerste weekend een acceptabele kassa, waarna de collectie kelderde en, zodra deze film in de eerste persoon wordt gezien, begrijp ik waarom.
Imago Mortis presenteert ons een actueel spanningsverhaal dat zich afspeelt in een filmschool waar een student (Alberto Amarilla) een geest begint te verschijnen. Deze geeft hem, in zijn verschijningsvorm, de nodige sleutels om in een grot een gesloten doos te vinden met een zeldzaam instrument dat een thanatoscoop wordt genoemd. Zoals de directeur van het centrum (Geraldine Chaplin) hem en zijn vriendin (Oona Chaplin) vertelt, werd het gebruikt om, zoals op een foto, het laatste beeld te maken van het netvlies dat de overledene behield.
Echter, na de presentatie van de personages en het verhaal, verdwaalt de film in een wirwar van situaties en als klap op de vuurpijl heeft het een einde dat er niet is om het heen te gaan omdat de film eindigt zonder iets uit te leggen, of waarom ze gebeuren. de moordenaars, LET OP SPOILERS, noch waarom leraren zo geïnteresseerd zijn in dit apparaat. EINDE VAN SPOILERS.
Bovendien, aangezien de film in het Engels is opgenomen om de verkoop aan andere landen te vergemakkelijken, moet worden opgemerkt dat de nasynchronisatie die ze in het Spaans hebben gedaan verschrikkelijk is, vooral die van de hoofdpersoon.
Verspil gewoon je tijd niet.