Gisteren, en voor het bescheiden bedrag van $ 8,50, ging ik een bioscoop binnen die niet erg veelbelovend was, maar dat was prima voor de regenachtige dag die speelde. 13.20 was de show, en met mijn voeten erg nat, kon ik niet anders dan wachten om te doen alsof de gekozen film in ieder geval een goede was.
En wat vond ik? Met een optreden van Mickey Rourke ongelooflijk, met een zeer menselijk verhaal, met een werkelijk onberispelijke behandeling van de personages, de tijden, de ruimtes en wreedheden. Het verhaal van een vechter wiens tijd hem door de vingers glipt. En een verdomd incident dwingt hem om na te denken over wat hij met zijn leven heeft gedaan en wat hij vanaf dat moment zal doen. Een dochter die lang niet heeft gezien, een vriendin in wie ze als iets anders geïnteresseerd is en aan wie ook de tijd verstrijkt.
Het leven van een geweldige vechter, van een geweldige cavaretdanser, van een geweldige dochter en van een samenleving die net zo betoverd is als de ziel van deze drie personages. Het is in zekere zin een kritiek op de verkiezingen en de beweegredenen van die verkiezingen, die niet altijd de hunne zijn, maar vaak worden veroorzaakt door de stemmen van anderen, van buitenaf, toeschouwers van een illusoire roem, van een fantasmische realiteit die aangeboden als voedsel, evenals de enige ontvangende mond van het invasieve geweld van de wereld. Een vechter die valt en weer opstaat, omdat dat het enige is wat hij kan doen.
Ik moet zeggen dat de film me zeer tevreden heeft achtergelaten, en het zegt meer dan het zou kunnen, aangezien het rustig in de oppervlakkigheid van het portret zou kunnen vallen, zonder de emoties uit te kleden die een afschuwelijke, hoewel mooie Mickey Rourke met zijn ogen beschrijft. Dat is wat ik heb gezien.
Muzikaal gezien had deze film niet voor niets in de uiteindelijke titels een gelijknamig Bruce Springsteen-nummer, de worstelaar. De film doet het goed in de rustieke stijl die kijkers met kaartjes voor de concerten van Bruce Springsteen in Spanje zullen waarderen die in de zomer plaatsvinden.
En als ik de onenigheid binnenging, omdat de Oscar erg werd uitgevochten tussen Rourke en Sean Penn, zal ik zeggen dat de prijs verdiend was voor Peann, aangezien Mickey, ondanks dat hij oogverblindend is, de menselijkheid mist die alleen de juiste route biedt. Maar vanaf hier zeg ik u, Mr. Rourke, dat ik u tot het einde zal steunen, altijd.