Gisteravond maakte ik me klaar om een film te zien waarvan ik destijds niet op het grote scherm kon genieten, aangezien het leven van een universiteitsstudent in tijden meestal erg veeleisend is. «Persépolis»Het was een film die me vanaf het begin verleidde, zowel vanwege zijn esthetiek, zijn plot en zichzelf, vanwege het toegewijde thema dat hij behandelt.
Marjane Satrapi is een Iraans meisje dat, in haar verschillende stadia van groei, de politieke en ideologische realiteit van haar land afreist, rekenend op het specifieke standpunt van een meisje dat een dictatuur observeert en lijdt onder de gevolgen van executies van familieleden, van een eindeloze oorlog . Een puber die reist, leeft, reist en lijdt, en terugkeert naar de eindeloze oorlog die haar uiteindelijk weet te vervullen.
De film is gebaseerd op de graphic novel van Marjane Satrapi, die zichzelf als de hoofdpersoon van haar verhaal plaatst. Het is geregisseerd door Vincent Paronnaud en geproduceerd door Xavier Rigault en Marc-Antoine Robert. Het won verschillende prijzen in 2007, het jaar van zijn première (hoewel het in 2008 verschillende delen van de wereld bereikte, zoals Argentinië).
Persoonlijk moet ik zeggen dat ik meer virtuositeit had verwacht, meer commitment van het beeld, in relatie tot het woord. Het onderwerp waar de film over gaat, zet zich niet alleen in voor een sociaal doel, maar ook en vooral ideologisch voor zover het religie en politiek betreft. Daarom verwachtte ik van de tekeningen dezelfde mate van betrokkenheid, of misschien minder humor in bepaalde scènes. De animatie was een beetje kinderachtig, vlak, voor de vlucht die op het verhaal gebaseerd had kunnen zijn.
Het verhaal is ook heel goed verteld, omdat het een fijne en strakke snede maakt, in staat is om met eenvoud, hoewel met een uitstekende aankomst, de momenten van de meeste crisis zowel in het land als in de personages te portretteren. Het is een film die volgens mij handig is om te zien, omdat hij informatie geeft over zaken die soms moeilijk toegankelijk zijn voor degenen onder ons die ver van die realiteit verwijderd zijn. Maar verder vind ik het geen kunstwerk.