De film "The Curious Case of Benjamin Button«, In eerste instantie schokte het me, aangezien het begint als de rampzalige film«Titanisch«. Een middel dat te veel wordt gebruikt in de Noord-Amerikaanse cinema, namelijk het vertellen van een verhaal, door middel van een ander middel met altijd een oude vrouw in de hoofdrol in het midden van de gang naar de andere kant. Zij, een ouder wordende hoofdrolspeler, liggend in een ziekenhuisbed met haar dochter, ziet het einde naderen, terwijl er buiten, vreemd genoeg, een orkaan is om alles te vernietigen.
Nu onderscheidt de film zich niet door een esthetische virtuositeit, of zelfs een ethische. Het wordt gepresenteerd onder een plotlijn die ik applaudisseer met tranen in mijn ogen, ondersteund door het uitstekende verhaal van de uitstekende schrijver Scott Fitzgerald. Er had veel meer kunnen worden uitgebuit met betrekking tot de verschillende middelen die op tafel lagen om in te zetten. Het leek me in meerdere opzichten weinig gespeeld. Maar aan de andere kant beschouw ik haar veel menselijker dan ik zou kunnen. Met de acteurs wordt iets heel intiems gegenereerd, wat volgens mij woorden te boven gaat.
De kunst is iets dat echt onberispelijk is, evenals de uitvoeringen, voornamelijk van Cate blanchet, een vrouw aan wie hij zijn leven zou geven voor haar talent en schoonheid. En het is dat het verblindt met een fysiek vermogen om te zijn, dat laat je echt versteld staan. Brad Pitt Schokkend is hij niet, maar hij heeft gelijk in zijn rol, al had hij meer kunnen geven als zijn directeur erom had gevraagd. Ik denk dat het perfect is, in verhouding tot wat de film op zichzelf wedt. Ik verwachtte veel, dat is zeker. Het thema is oogverblindend, onmiskenbaar, maar ik kan niet zeggen dat het een film is die de geschiedenis zal ingaan vanwege zijn briljante weergave. Ik vind het gewoon een hele goede film.