Geregisseerd door Stephen Herek, met een script van Stephen Godchaux en John Masius, de film "Dood zoals ik: als na de dood»Is, zoals soms brutaal gezegd,«beroerd".
Met een ietwat cliché-dramatisch voorstel, maar een voorstel waarvan men zou kunnen zeggen dat het in zijn lage mate van originaliteit prima is, stelt de film aanwijzingen voor die onopgelost blijven, en probeert de kijker begrip te krijgen van elementen die nooit werden gepresenteerd of zelfs maar opgehelderd. Een meisje dat sterft door een wc-bril die uit de ruimte valt, wordt een levend pseudo-dood. En het is dat zijn taak, vanaf zijn dood, is om de zielen van de pas overledene weg te nemen, terwijl (en ik ontdek nog steeds niet waarom) hij een normaal leven leidt in de wereld van de levenden, werkt, zijn auto bestuurt en is Hij herenigt zich met zijn zus, aan wie hij de hele zaak onthult, en zij braakt alleen maar. Nu, samen met nog drie zeldzame karakters (en exacte prototypen van wat niet mag ontbreken in een protagonistengroep, als je wilt), komen ze een nieuwe beheerder tegen die zielen uit de dood moet halen, wat (en ik begreep niet nou waarom) speelt met hen "laten we eens kijken wie een lesje leert", waarbij de bekende oorzaak / gevolg-relatiecode wordt toegepast, waardoor "je het lot niet voor de gek kunt houden". In deze menjunge die vreemder lijkt dan hij is, zijn er oneindig veel losse eindjes en onopgeloste problemen. Een van de gevallen waarin de hoofdpersoon (die, vreemd genoeg, George wordt genoemd en zelfs meer man dan vrouw lijkt) wordt gepresenteerd, is dat van de dood van de minnaar van haar zus, en omdat ze te laat is voor het ongeluk, wordt de jongen naar de ziekenhuis en ze houden hem aan een beademingsapparaat en in een vegetatieve toestand. Nu gaat ze ontelbare keren om te proberen zijn ziel weg te nemen, en er gebeurt niets, we weten niet waarom. Pas als zijn jongere zus, die achter de hele affaire komt, hem gedag weet te zeggen, slaagt de jongen erin te sterven en voltooit George zijn taak. Het is dom, belachelijk, zelfs in een plot dat wordt gepresenteerd zoals het zou zijn in dat soort code.
Ik moet zeggen dat ik verontwaardigd was, en als ik je het einde vertelde, dat voorspelbaar en zelfs gek is, is dat omdat de film het kijken niet waard is. Het heeft acteurs zonder bekendheid, zoals Ellen Muth, Callum Blue, Sarah Wynter, Jasmine Guy, Britt McKillip, en vele anderen. In de Verenigde Staten heeft het al zijn officiële première gehad, voor de rest van de wereld weet ik niet wanneer het zal aankomen, en de waarheid is dat het niet nodig zou zijn om dat te doen. Sorry, maar de films die beloven en niet waarmaken, maken me boos.