Als het niet voor San Spotify is, kom ik er niet achter dat er zes maanden geleden zoiets was als 'Artstravaganza'. Je zette dat woord op Twitter en je kon het geschreeuw horen van miljoenen taliphs die zeiden: "Nieuw van Lady Gaga!" Maar zo is het niet. 'Artstravaganza' is de titel van de 4e LP van de Kuikens op snelheid.
«En degenen die zijn? Heb je een duet gedaan met Pablo Alborán? » Chicks On Speed begon hun muzikale reis in 97 in de stad München, en nee, ze hebben niet gezongen met Pablo Alboran. De samenwerkingen met deze meiden gaan verder dan een andere rol, zoals Yoko Ono, Julian 'Wikileaks' Assange, Prinses Francesca von Habsburg, Peter Weibel, Angie Seah of Anat Ben-David.
Ik las een recensie van Raül De Tena in Fantastic Plastic Mag waarin het onmogelijk was om het beter uit te leggen zonder zijn eigen woorden te gebruiken, te praten over hoe hij een eerste hoorzitting zou moeten ondergaan 'Artstravaganza'. Proberen de Chicks On Speed ons muzikaal opnieuw op te leiden via 'Artstravaganza'? Ik laat je hieronder achter met een deel van de tekst van Raül De Tena:
Dit is tenslotte misschien het grootste probleem van "Artstravaganza": dat er mensen zijn die naar hem toe komen om de Chicks on Speed te vinden die electro-pophits factureerden en liever een album vinden dat een inspanning van de kant vereist van de luisteraar om te worden ontrafeld, ontleed, opgepakt en uiteindelijk genoten. Aan het eind van de dag is dit nog een argument om toe te voegen aan al die van "Artstravaganza": om een actieve houding noodzakelijk te maken in deze tijden die hebben de muziekconsument op een volledig passieve manier van leven gehuisvest.
Ik zal eindigen met te zeggen dat, als je nieuwsgierigheid is gewekt met Chicks on Speed, ik je eerst zal vertellen: "Goedemorgen, kruik ziel !!" en dan zal ik het je vertellen "Op 17 juni heb je ze in Barcelona, bij SONAR"terwijl ik je een schouderklopje geef.