De eerste keer dat ik hoor Klaus & Kinski In 2008 dacht ik, afgezien van het feit dat ze overschaduwd werden door een paar nummers, dat ze niet veel meer zouden hebben dan de verrassing, omdat ik geloofde dat de ijle en fragiele stem van de zanger een eclectisch muzikaal project als de een die ze boden in dat geïnspireerde debuut "Je vreugdevuur brandt."
Maar het was geen toeval dat Marina's stem zo perfect paste in stukken die lijnrecht tegenover elkaar stonden als... "Mengele en liefde" o "Roonie O'Sullivan", en het was niet omdat het in werkelijkheid binnen de rijke instrumentale basis zijn solvabiliteit demonstreert, bewegend als een vis in het water door heel verschillende stijlen, en dit is hoe mijn theorie is gezonken, aangezien de stem van de zanger uiteindelijk het identiteitszegel is geworden van de projecteren.
Altijd fragiliteit omarmd en alledaagse verhalen (soms traumatisch) met ironie, komt de groep aan met dit derde album "Smeden en vermoeidheid" met de indruk in een permanente staat van genade te blijven. Het is niet gemakkelijk om zo'n ruimdenkendheid te vinden in de Spaanse pop, dus in eerste instantie komt het alleen in je op Enkele, De groep van Teresa Iturrioz (Le Mans). En zo omarmen ze het couplet in "Offer" en ze vinden het niet erg om elektronische arrangementen te mixen met bij uitstek rockgitaren in "Diepe Pieken", verrassingen die kleur geven aan een album waarin de dromerige pop die ze gewend zijn te leveren opvalt. En ze waren weer een schot in de roos in zulke accurate onderwerpen als "Sonnet", "Contract" of "Het Pensioen" en ze wekken de indruk dat ze hun project hebben verfijnd en uiteindelijk verbeterd in een duidelijk opwaartse richting waar alleen zij weten waar de top is.
http://www.youtube.com/watch?v=JSLFxi5dN6A