Βρήκα ένα άρθρο στον ιστότοπο MundoCine που το βρήκα εξαιρετικό, τόσο στη μορφή του όσο και στη θεματολογία του. Τιμώντας την εξαιρετική ηθοποιό Juliette Binoche, Mark Monk έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Εδώ αφήνω το άρθρο, για να το απολαύσετε.
«Με τα χρόνια, η ηθοποιός Ζιλιέτ Μπινός έχει γίνει μια σημαντική και σημαντική αναφορά στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Δεν έχει το νεύρο, την ανάλυση στη χειρονομία, ίσως την προσωπικότητα της Isabelle Huppert, αλλά προσφέρει ως αντάλλαγμα ένα πρόσωπο (τη συναρπαστική γεωγραφία που πρέπει να εξερευνήσει ο σκηνοθέτης με την κάμερα, είπε ο Dreyer) που το χαρακτηριστικό δεν είναι ομορφιά ή θεαματικότητα, αλλά μια ποιότητα ενδοσκόπησης.
Η διείσδυση στο βλέμμα της Ζιλιέτ Μπινός είναι ήδη μια ποιητική πράξη, μια θέα και στο εσωτερικό μας. Ίσως είναι απλά η μαγεία, ή η εξαιρετική σύνοδος των ματιών στην άκρη των δακρύων, τα κομψά χείλη που μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να αρνηθούν με την ίδια ειλικρίνεια ή το κρύο δέρμα που την κάνει τόσο απόμακρη αλλά και παράξενα κοντά, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ζιλιέτ Μπινός ενεργεί με το πρόσωπό της και εκφράζει ιδέες με αυτό, λίγες ηθοποιοί μπορούν να το πετύχουν όπως αυτή. Έχει ειπωθεί κατά καιρούς: «μπορεί να σε πείσει ότι σκέφτεται χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτα με προφανή τρόπο».
Η πρώτη μεγάλη ταινία της Ζιλιέτ Μπινός ήταν το «Σε χαιρετώ, Μαρία» σε σκηνοθεσία του Ζαν Λικ Γκοντάρ. Ήταν το 1985, και την ίδια χρονιά η νεαρή ηθοποιός θα συνεργαστεί επίσης με έναν άλλο διάσημο σκηνοθέτη, τον André Techiné, στο «Rendez-vous».
Το 1986 παρήγαγε την πρώτη της συνεργασία με τον παράξενο σκηνοθέτη Leos Carax, στην ταινία "Bad blood", το θέμα της οποίας περιστρέφεται γύρω από το AIDS, αλλά την επόμενη σεζόν η Juliette Binoche θα προσελκύσει τη διεθνή προσοχή με το "The unbearable lightness of being" .
Ήδη το 1991, το «The Lovers of Pont-neuf» γνώρισε μεγάλη επιτυχία, σε σκηνοθεσία και πάλι από τον Leos Carax.
Την ίδια χρονιά που γύρισε τη διασκευή του "Wuthering Heights", η Juliette προσπαθεί να αλλάξει τη συνήθη εγγραφή της με το "Wound", μια ταινία ηχηρού ερωτισμού που ενώνει κρέας με κρέας με τον Jeremy Irons σε ένα γύρισμα υπό τις διαταγές του Louis Malle, κατά τη διάρκεια που και οι δύο ηθοποιοί καταλήγουν να μην υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον.
Η οριστική αλλαγή για την ηθοποιό έρχεται με την πρώτη ταινία της τριλογίας των τριών χρωμάτων της γαλλικής σημαίας - "μπλε", "λευκό", "κόκκινο" - σε σκηνοθεσία του Πολωνού Krzysztof Kieslowski. Η Juliette πρωταγωνιστεί στην πρώτη της σειράς, "Azul", από το 1993, αν και εμφανίζεται σε καμέο στα επόμενα δύο. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, είχε απορρίψει, χωρίς δισταγμό, έναν ρόλο στο σπουδαίο «Jurassic Park» του Σπίλμπεργκ, για τον οποίο πολλές ηθοποιοί θα είχαν σκοτώσει.
Το «Azul» θα πετύχει στους Σεζάρ, τους Φέλιξ και τη Βενετία και θα ενσωματώσει τη Ζιλιέτ σε ένα είδος ενδοσκοπικού, στατικού, στοχαστικού χαρακτήρα στον οποίο πολλοί από εμάς την αναγνωρίζουμε ακόμα. Στην ταινία του Κισλόφσκι, υποδύεται τη σύζυγο ενός διάσημου συνθέτη που μένει χήρα μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που οπτικοποιήθηκε έξοχα στην αρχή της ταινίας. Από αυτό το ατύχημα θα δούμε πώς ο χαρακτήρας απολαμβάνει τη θλίψη του, προσπαθεί να βγει στη ζωή και τελικά να λυτρωθεί. Ο σκηνοθέτης ήξερε να αποσπά τη μέγιστη εκφραστικότητα με την ελάχιστη χειρονομία της ηθοποιού, μια μόνο λέξη της αρκεί για να ανοίξει την πόρτα των σκέψεών της και του εσωτερικού της πόνου. Συναρπαστικά κοντινά πλάνα και μικρές ενέργειες χωρίς λόγια, όπως η Juliette που περπατά δίπλα σε έναν πέτρινο τοίχο καθώς αφήνει το χέρι της να σέρνει πάνω από τον κοπτικό βράχο μέχρι να αιμορραγήσει η γροθιά της.
Μετά το «Μπλε», η Ζιλιέτ μένει έγκυος και παίρνει ένα χρόνο άδεια. Ο γιος σου θα λέγεται Ραφαήλ.
Το 1995 συμμετείχε στην πιο ακριβή ταινία στην μέχρι τότε ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου, «Ο ουσάρης στη στέγη», σε σκηνοθεσία Ζαν Πολ Ραπενό, όπου η ηθοποιός υποδύεται την Πωλίν ντε Θεούς.
Ο κόσμος της μόδας σύντομα θα εκμεταλλευτεί το πολυπόθητο πρόσωπο της Binoche και θα υπογραφεί ένα συμβόλαιο που την κάνει την εικόνα της Lancôme. Θα γυρίζει διάφορα κλιπ και θα ποζάρει ως μοντέλο σε διάφορες φωτογραφήσεις.
Το 1996 εμβαθύνει στη ρομαντική κωμωδία με το «Romance in New York», με συμπρωταγωνιστή τον William Hurt.
Η Juliette άξιζε ήδη μια τεράστια αναγνώριση, μια βόλτα στη φήμη του Χόλιγουντ χωρίς να χάσει, φυσικά, το καλό μάτι που πάντα την ενέπλεκε σε ταινίες καλής ποιότητας. Η ευκαιρία έρχεται με το «The English Patient», σε σκηνοθεσία Anthony Minghella, μεταφορά του μυθιστορήματος του Michael Ondaatje. Πρόκειται για ένα επικό, τρομακτικό και παθιασμένο μελόδραμα (αν και βαρετό και αστείο κατά τη γνώμη πολλών), με πρωταγωνιστές τους Ralph Fiennes, Kristin Scott Thomas, Willem Dafoe και την ίδια τη Juliette ως μια περιποιητική νοσοκόμα. Πάρτε το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου, ένα ακόμη από τα εννέα αγαλματίδια που κερδίζει η ταινία, εκτός από την αναγνώριση στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Το 1998 έκανε το ντεμπούτο της ως θεατρίνα στο Λονδίνο, με ένα έργο του Πιραντέλλο, και γύρισε επίσης το «Alice and Martin», πάλι με τον André Techiné.
Το 1999 "In Praise of Love", και το 2000 το συγκλονιστικό "Unknown Code", του Michael Haneke, όπου παίρνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του, και αν όχι, αναθεωρεί τη βάναυση σκηνή στο μετρό, μια από τις πιο βίαιες ψυχολογικά. στιγμές που έχω δει στις ταινίες.
Το «Chocolat», σε σκηνοθεσία Lasse Hallström, του χαρίζει μια νέα υποψηφιότητα για Όσκαρ. Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο της, η ηθοποιός εργάστηκε για ένα διάστημα σε ένα κατάστημα σοκολάτας στο Παρίσι. Μία από τις τελευταίες εξαιρετικές ταινίες της, το «Jet lag» (2003) τη συνδυάζει με τον Jean Reno, τον δημοφιλή Γάλλο ηθοποιό. Αναφέρετε επίσης τα "In my Country" (2005) και "Hidden cache" (2006).