Η παρουσία του Paul MacCartney στη Μαδρίτη την περασμένη Πέμπτη, 2 Ιουνίου, μας το θύμισε σε όλους τη μουσική ιδιοφυΐα έχουμε από τους Beatles. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
La πάθος με το οποίο έζησαν αυτή τη συναυλία όσοι παρευρέθηκαν στο στάδιο Vicente Calderón αποτυπώθηκε σε ένα αφοσιωμένο κοινό, με την αμφιβολία αν θα είναι η τελευταία ευκαιρία να τον ακούσουμε ζωντανά στην Ισπανία.
Ο Paul MacCartney είναι πλέον κοντά στα 74 χρόνια και συνεχίζει να βρίσκεται στη μουσική σκηνή, αν και οι επισκέψεις του στην Ισπανία δεν είναι συχνές, σε αντίθεση με τους Rolling Stones ή τον Bruce Springsteen, που τους κάνει να συγκεντρώνουν περισσότερους θαυμαστές στους θαυμαστές. Ανθρωποι.
Η συναυλία ξεκίνησε με "Ενας με έναν", ακολουθούμενο από ένα άλλο σπουδαίο θέμα, "Η νύχτα μιας δύσκολης μέρας", και είναι ότι ο τελευταίος φέρει την υπογραφή του μαζί με του Lennon, δεν είναι απομίμηση. Μετά από αυτά, μια παράσταση στο ύψος, με τεράστιο ρεπερτόριο, θεαματικά εφέ φωτισμού στο πίσω μέρος του σετ για να φωτίζουν τις πιο έντονες στιγμές, ακόμα και λέιζερ και πυροτεχνήματα με "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν".
Το σόου συνέχισε συνδυάζοντας τραγούδια των Beatles με αυτά των Wings και αυτά της σόλο σκηνής τους, εναλλάσσοντας από μπάσο μέχρι πιάνο και ακουστική κιθάρα. Αλλά πάνω από όλα εστιάζει στις συνθέσεις των Fab Four, γνωρίζοντας ότι είναι το μεγάλο σεντούκι τους. Υπήρχαν θραύσματα όπου όλη η χωρητικότητα είναι ενθουσιασμένη και χορεία, και άλλα για να ακούσετε τραγούδι ανάμεσα σε ψίθυρους και, ει δυνατόν, πολύ κοντά στο ζευγάρι, όπως είναι η περίπτωση του Και την αγαπώ o «Χθες», σε διαφορετική εκδοχή.
Ανάμεσα σε θέμα και θέμα δεν έλειπε το καλό χιούμορ. Ένα παράδειγμα αυτού είναι όταν ο Paul έβγαλε το σακάκι του και είπε ότι ήταν η μόνη αλλαγή ρούχα που επρόκειτο να κάνει. Στην πραγματικότητα ο MacCartney έχει ακόμα νεανικούς τόνους, με τζιν και λευκό πουκάμισο.
Απαραίτητες είναι οι αναφορές στον Λένον, τον Τζορτζ Χάρισον και τη σύζυγό του Λίντα, η οποία έχει πεθάνει πλέον, με το τραγούδι «Maybe I'm Amazed».