Ο Takeshi Kitano, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι εκτός αυτής της χώρας, έχει προσπαθήσει ποτέ να δοκιμάσει την τύχη του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο σκηνοθέτης μπαίνει στον 2000ο αιώνα με την πρώτη του ταινία στη Βόρεια Αμερική, είναι το «Brother» του XNUMX, μια ταινία για έναν Ιάπωνα μαφιόζο που προβλήματα με τους Yakuza αναγκάζεται σε εξορία. Η ταινία, παρόλο που είναι εξαιρετικής ποιότητας, αφήνει αρκετά αδιάφορους τόσο τους κριτικούς όσο και το κοινό εκείνη την εποχή.
Το 2002 ο Kitano γυρίζει την ταινία "κούκλες«Ένα δράμα για τρεις ιστορίες αιώνιας αγάπης με τις οποίες αυτή τη φορά λαμβάνει και πάλι μεγάλους επαίνους από τους κριτικούς.
Και ένα χρόνο μετά έρχεται η ταινία του «Ζατοίχι» που τον κάνει ακόμα πιο δημοφιλή. Μαζί της κερδίζει η Ασημένιο λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας, η ταινία κερδίζει επίσης το βραβείο καλύτερης ταινίας που δόθηκε από το κοινό στο Φεστιβάλ του Τορόντο και στο Φεστιβάλ Sitges λαμβάνει τα βραβεία καλύτερης ταινίας, καλύτερου soundtrack και βραβείου κοινού.
Το 2005, με το «Takeshis'Κάνει ένα έργο αυτοστοχασμού συγκρίνοντας την καριέρα του ως σκηνοθέτης ή αυτό που κάνει γνωστό ως Takeshi Kitano και ποια ήταν η ζωή του ως κωμικός ή ηθοποιός, το alter ego του Takeshi. Όπως και σε αυτή την ταινία, στην πραγματική ζωή υπογράφει τις παραστάσεις του ως Takeshi beat και μόνο ως Takeshi Kitano τα έργα του ως σκηνοθέτης.
"Δόξα στον κινηματογραφιστή!«Θα έφτανε το 2007. Όπως έκανε στο «Takeshis», ο Kitano επιστρέφει στην άσκηση ενδοσκόπησης του δικού του κινηματογράφου, για να δείξει πώς είναι η πορεία δημιουργίας του έργου. Αυτή τη φορά από μια πιο κωμική πλευρά, μας δείχνει έναν σκηνοθέτη που προσπαθεί να βρει το στυλ του προσπαθώντας να δημιουργήσει σινεμά σε όλα τα πιθανά είδη.
Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο έργο "To each his cinema." Μια γαλλική ταινία 33 ταινιών μικρού μήκους τριών περίπου λεπτών η καθεμία, που έγινε με αφορμή 60 χρόνια από το Φεστιβάλ Καννών. Σε αυτό συμμετείχαν μερικοί από τους καλύτερους σκηνοθέτες της στιγμής. Το κομμάτι του Takeshi Kitano ονομάζεται “One Fine Day”.
Το 2008 γύρισε την ταινία «Ο Αχιλλέας και η Χελώνα», μια ταινία που αφηγείται τις εμπειρίες ενός καλλιτέχνη με ελάχιστο ταλέντο που έχει την υποστήριξη της συζύγου του. Τα τελευταία χρόνια, η δημιουργία έχει γίνει ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στη φιλμογραφία του Kitano, όπως το συλλογίστηκε στην προηγούμενη ταινία του "Glory to the filmmaker!" και την επόμενη χρονιά το έκανε με τη μαύρη κωμωδία»Ο Αχιλλέας και η χελώνα". Αυτή η ταινία επιλέχθηκε για τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας την ίδια χρονιά.