Χαιρετίστηκε επιτέλους Φεστιβάλ Τορόντο, μόλις κυκλοφόρησε στην Αργεντινή La Ventana, τελευταία ταινία του Κάρλος Σόριν, η οποία συνεχίζει τη δέσμευσή της στον ποιητικό κινηματογράφο που ξεκίνησε με Μίνιμαλ Ιστορίες και συνέχισε με Ο σκύλος.
En Παράθυρο, Ο Σορίν κάλεσε τον Ουρουγουανό συγγραφέα Αντόνιο «Τάκο» Λαρέτα να πρωταγωνιστήσει σε μια ευαίσθητη ταινία, Σχετικά με τις τελευταίες μέρες ενός συγγραφέα απομονωμένου σε μια μακρινή χώρα, περιμένοντας την επίσκεψη του παιδιού σας.
Ο δημοσιογράφος Eduardo Slusarczuk πήρε συνέντευξη από το δίδυμο Sorín-Larreta για την εφημερίδα Clarín και μίλησαν και οι δύο για τη δουλειά τους στην κασέτα, για διαδικασία παραγωγής, πώς γνωρίστηκαν και τη λογοτεχνική προέλευση της ιστορίας.
Σας αφήνω με ένα μέρος της συνέντευξης:
Γιατί συγγραφέας για τον κεντρικό χαρακτήρα;
Sorín: Γιατί ο συγγραφέας έχει σχέση με τη λέξη, με τον τρόπο που λέγεται, που είναι πολύ συγκεκριμένος. Ακριβώς λόγω της ιδιότητάς του ως συγγραφέα. Δεν μοιάζει με κανέναν. Και αυτό ήθελα να το δείξω. Θα θυσίαζε την απαίτηση, αν δεν εμφανιζόταν στην ώρα του. Εμφανίστηκε όμως ο «Τάκο».
Πώς γνωρίστηκαν;
Larreta: Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου που μοιράστηκα, στην πόλη μου, με τον σύντροφο του Carlos, José María Morales, και τον Sancho Gracia, τον πρωταγωνιστή του Curro Giménez, τον οποίο δεν είχα δει για καιρό, ακούω κάποιον να ρωτά: Θα θέλατε να συνεργαστείτε με τον Sorín;. Μετά προειδοποίησα ότι δεν είχα ακούσει καλά και ρώτησα αν είχε ρωτήσει κάποιος, κάτι που ο Μοράλες έγνεψε καταφατικά. Λοιπόν, είπα, θα σου απαντήσω. Δεν θα ήθελα τίποτα περισσότερο από το να δουλέψω σε μια ταινία του Sorín.
Πώς ήταν τα γυρίσματα του La Ventana;
Sorín: Αυτό που έψαχνα ήταν να κάνω μια ταινία με μια πολύ αδύναμη, πολύ πεπερασμένη αφήγηση, ώστε ο θεατής να μπορεί να ολοκληρώσει πράγματα που δεν υπάρχουν ή που είναι εν μέρει εκεί. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κινηματογράφος συμβαίνει στο κεφάλι του θεατή. Επομένως, μου αρέσει ο κινηματογράφος που απαιτεί να κάνεις μια προσπάθεια για να ολοκληρώσεις τη δική σου ταινία. Καθώς στις πεντέμισι εβδομάδες των γυρισμάτων, η τεχνική ομάδα και οι ηθοποιοί έμεναν στο ίδιο μέρος όπου γυρίζαμε, κάθε βράδυ είχα τη δυνατότητα να δω τι κάναμε, να συμφιλιωθώ, να διορθώσω. Να γράψω την ταινία όπως γυριζόταν.
Larreta: Τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να μελετήσω τον χαρακτήρα μου, γιατί το σενάριο ήταν πειρατεία.
Στην ταινία, το βλέμμα του «Τάκο» είναι ουσιαστικό στοιχείο, σαν να ήταν πραγματικά εκείνου που από το κρεβάτι του κοιτάζει τον κόσμο γνωρίζοντας ότι φεύγει. Ήταν αυτό το βλέμμα του χαρακτήρα ή μήπως το βλέμμα του ίδιου του ηθοποιού, απογυμνωμένο από τη μάσκα του, παρενέβη εκεί;
Larreta: Αυτό το look βγήκε από μόνο του. Δεν το συζητήσαμε ποτέ και το ανακάλυψα όταν είδα την ταινία. Αλλά δεν υπήρξε καμία παρέμβαση. Είναι το βλέμμα του Αντώνιου της μυθοπλασίας. Είναι αλήθεια ότι η ηλικία καθορίζει τους ρόλους που σας προτείνουν, όταν σας προτείνουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή κάποιου πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτή του χαρακτήρα.
Sorín: Σε κάθε περίπτωση, στην επιλογή των ηθοποιών μου, η εμφάνιση είναι καθοριστική. Ο "Taco" έχει φοβερό βλέμμα. Και όταν βάζω την κάμερα, αυτά τα πράγματα βγαίνουν προς τα έξω.
Γιατί απευθυνθήκατε στην Carla Peterson και τον Luis Luque;
Sorín: Επειδή ήθελα να δουλέψω και με τους δύο. Είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Επίσης, ήθελα να κάνω ένα σουτ ενάμιση λεπτού, χωρίς κόψιμο. Θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τον Luque, ο οποίος είναι σπουδαίος ηθοποιός.
Για να διαβάσετε την πλήρη σημείωση, κάντε κλικ εδώ
πηγή: Clarín