Η αργεντίνικη εφημερίδα Clarín δημοσίευσε ένα σημείωμα στον μεγάλο πρώην Beatle, στο οποίο μίλησε το τελευταίο του άλμπουμ, ηχογραφημένο με το ψευδώνυμο The Fireman. Εκεί εξήγησε πώς ήταν να ηχογραφείς με έναν παραγωγό του αναστήματος Νεολαία (συνεργάστηκε με U2 και The Verve), του ήχου που ξυπνά Ηλεκτρικά επιχειρήματα, το εν λόγω άλμπουμ και τις προσδοκίες και τις προκλήσεις που προκύπτουν καθημερινά.
Με ισχυρή πειραματική σφραγίδα, ο ΜακΚάρτνεϊ ομολόγησε ότι με το Electric Arguments προσπαθεί να αποτίσει φόρο τιμής σε μια ολόκληρη γενιά beatnik, καθώς και τη λογοτεχνία και κυρίως, την επιρροή που έχουν συγγραφείς όπως π.χ. Allen Ginsberg, William Burroughs και Ferlinghetti, στη σύνθεση και τη συναρμολόγηση του άλμπουμ.
Υπήρχε επίσης χρόνος για να αποκαλύψετε τον τύπο που σας κρατάει και λαχταρούσε το παρελθόν με ένα ανέκδοτο από το μπιτλ παρελθόν του, με τους Λένον, Ρίνγκο και Χάρισον.
Στη συνέχεια, μέρος της συνέντευξης:
¿Από πού προέρχονται τα «Ηλεκτρικά επιχειρήματα»;
Προέρχεται από μια φράση που πήρα από ένα ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ. Φαινόταν να ταιριάζει στο πνεύμα του άλμπουμ. Ξερε τις τεχνικές αποκοπής του William Burroughs, συγγραφέα του The Naked Lunch. Σκεφτόμουν να πάρω μερικές λέξεις και να προσθέσω μερικές από τις δικές μου στον ίδιο τόνο. Άχναμε για πράγματα όπως Ferlinghetti, Ginsberg και τέτοια παιδιά. Έψαξα σε βιβλία ποίησης. Έπαιρνε μια λέξη και τη συνδύαζε με μια φράση από άλλο ποίημα. Συνέθεσε τις λέξεις και τους έδωσε νόημα.
Γνωρίσατε τον Μπάροουζ?
Ναι, αλλά όχι καλό. Enταν αινιγματικός και δεν μιλούσε πολύ. Είχα ένα μικρό στούντιο στο West End του Λονδίνου όπου υπήρχε μια συσκευή εγγραφής Revox και ένα μικρόφωνο για επίδειξη. Νοίκιασα το υπόγειο σε κάποιους φίλους του και με ρώτησαν αν ο Γουίλιαμ μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μηχανή μου. Ηχογράφησε πράγματα, αλλά πρόσφατα μίλησα με τον Μπάρι Μάιλς, ο οποίος έκανε δίσκο με τις ηχογραφήσεις του Μπάροουζ, και είπε ότι αυτές οι ηχογραφήσεις χάθηκαν για πάντα.
Αποφασίσατε να κάνετε το "Electric Arguments" πιο τραγούδι;
Τα άλλα δύο άλμπουμ των Fireman ήταν καθοριστικά. Συνήθως, ολόκληρο το θέμα βασίζεται σε μια χορδή, όπως στην ινδική μουσική. Όταν μεταβαίνουμε στη θεωρία «περισσότερες από μία χορδές», εμμένουμε στη θεωρία «τι λέτε για κάποιο τραγούδι;». Αυτή τη φορά χρησιμοποιήσαμε περισσότερες από μία συγχορδίες και αποφασίσαμε να χωρίσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί.
Θα λέγατε ότι τρομοκρατήθηκαν από τη μυθολογική ιεραρχία που περιβάλλει τους Beatles από τα μέσα της δεκαετίας του '60;
Αποφασίσαμε ότι μας τρομοκρατούσε πολύ η πίεση να είμαστε οι Beatles και να πρέπει να κάνουμε "ένα τραγούδι του Paul McCartney" ή "ένα τραγούδι του John Lennon", οπότε μου ήρθε η ιδέα για το συγκρότημα του Sergeant Pepper Lonely Hearts Club, Η ιδέα του προσποιούμενοι ότι δεν ήμασταν οι Beatles αλλά το άλλο συγκρότημα. Veryταν πολύ λυτρωτικό. Μας επέτρεψε να πάμε σε μέρη που δεν πιστεύαμε ότι ήταν στη διάθεσή μας.
Για αυτό το άλμπουμ, φαίνεται να έχει υιοθετήσει την αισθητική του beat poet ότι «το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι το καλύτερο».
Ναι, δεν είχα γράψει κανέναν στίχο, οπότε έπρεπε να τους αυτοσχεδιάζουμε κάθε μέρα στο στούντιο. Αν και φοβήθηκα λίγο, ήταν πολύ συναρπαστικό να μάθω να δουλεύω με αυτόν τον τρόπο. Όλα έγιναν σε μια μόνο μέρα, στο καλύτερο στυλ της ποίησης του ρυθμού. Κάναμε τα πάντα εκεί, εν κινήσει.
Είναι σημαντικό για εσάς να συνεχίσετε να αναλαμβάνετε δημιουργικά ρίσκα σε αυτό το σημείο της καριέρας σας;
Για μένα, είναι ακόμα σημαντικό να ρισκάρω. Maybeσως στη θέση μου οι άλλοι να σκεφτούν: «Λοιπόν, είναι καλύτερα να το παίζεις με ασφάλεια», αλλά δεν μου συμβαίνει ποτέ. Η μελέτη με ενθουσιάζει. Ενθουσιάζομαι και λέω: "Ναι, ας το κάνουμε" και μόνο αργότερα συνειδητοποιώ ότι έπαιρνα ένα ρίσκο.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη, γγλείψε εδώ
πηγή: Clarín