El Sí, το Νέο Συμπλήρωμα της Αργεντινής εφημερίδας Clarín, δημοσίευσε μια συνέντευξη με τη νεαρή ποπ τραγουδίστρια, που συμπίπτει με την κυκλοφορία του τελευταίου της άλμπουμ Δεν είμαι εγώ, είσαι εσύ.
Ο Άγγλος καλλιτέχνης μιλά για την οικογένειά του, τη σεξουαλική του ζωή και φυσικά το νέο του άλμπουμ, πόσο ανόμοια μοιάζει (και ακούει) σε σύγκριση με τα προηγούμενα έργα του.
Καθ 'όλη τη διάρκεια της συνέντευξης μπορείτε να αναπνεύσετε την εξέγερση και την παράβαση των εφήβων που μας έχει συνηθίσει ο Άλεν, αλλά μπορείτε επίσης να δείτε τι διαδικασία σύνθεσης τραγουδιών και ποια θέματα σας απασχολούν όταν γράφετε τα τραγούδια.
Σας αφήνω με ένα μέρος της συνέντευξης, παρακάτω αφήνω το σύνδεσμο για όσους θέλουν να το διαβάσουν ολόκληρο.
-Πολλά παιδιά πηγαίνουν στις παραστάσεις σας. Έχετε ποτέ αυτογνωσία όταν αγγίζετε αυτά τα θέματα σχετικά με το σεξ και τους μη προνομιούχους φίλους;
-Όχι, ο κόσμος που έρχεται στις συναυλίες μου έχει ήδη ακούσει τα τραγούδια μου και έρχεται να τα δει ζωντανά. Δεν αισθάνομαι καθόλου αυτοσυνείδητος. Επίσης, αν με εμπόδιζαν, δεν θα τα έγραφα γιατί συνθέτω με την πρόθεση να ερμηνεύσω το θέμα. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έχω αναστολές.
-Στο «Εντάξει, ακόμα» αφιέρωσες ένα τραγούδι στον αδερφό σου («Alfie») και ένα άλλο στη γιαγιά σου. Υπάρχουν περισσότερες οικογενειακές αφιερώσεις;
-Στα μέλη της οικογένειας; Ναι. Η επιστροφή στην αρχή αφορά την αδερφή μου. He Was Was There υπάρχει για τον πατέρα μου. Αυτό το τραγούδι έχει έναν παλιό δίσκο τζαζ από τη δεκαετία του '40 που παίζει στο παρασκήνιο, επειδή έχει την αίσθηση ενός παλιού τραγουδιού. Είναι για μένα και την προηγούμενη ζωή μου και θυμίζει άλλη εποχή. Α, και τα κινέζικα είναι για τη μητέρα μου.
-Όπως και στο ντεμπούτο σας, στα περισσότερα νέα τραγούδια βάζετε εμπειρίες που δεν είναι αστείες σε χαρούμενες μελωδίες και με στίχους γεμάτους χιούμορ
-Νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος για να κάνω τραγούδια που έχουν νόημα για μένα. Δεν βλέπω κανένα νόημα να είμαι πολύ πολύ λυπημένος για κάτι. Προσπαθώ λοιπόν να το κάνω αστείο. Και, αντίθετα, τα χαρούμενα πράγματα φαίνονται θλιβερά. Νομίζω ότι, κατά κάποιο τρόπο, η αντίφαση μου είναι αυτή που κάνει τη μουσική μου ενδιαφέρουσα.
-Το θέμα «22» μιλάει για ένα κορίτσι που αισθάνεται πιεσμένο να έχει έναν φίλο ως σύμβολο επιτυχίας. Πιστεύετε ότι αυτός είναι ο λόγος που πολλές νέες γυναίκες μπορούν να αναζητήσουν μόνιμες σχέσεις;
-Χαχα ναι. Γιατί; Αυτό δεν συμβαίνει στην Αργεντινή; Νομίζω ότι το θέμα, ομοίως, επιδιώκει να πει ότι εάν ένα κορίτσι αισθάνεται ότι δεν ξέρει πού να πάει στο επάγγελμά της, η μόνη της δυνατότητα είναι σε έναν άντρα και στην ιδέα ότι μπορεί να την υποστηρίξει οικονομικά.
-Έχετε χρόνο να απαντάτε σε email στους θαυμαστές σας όπως απαντούσατε πριν;
-Προσπαθώ να το κάνω. Ο βοηθός μου ελέγχει το email μου, είναι αυτή που βάζει πράγματα μπροστά μου για να υπογράψω. Στέλνω πολλά πράγματα στους οπαδούς. Δεν μπορώ να απαντήσω άλλο στο MySpace, αλλά απαντώ σε επιστολές και υλικό που λαμβάνω μέσω ταχυδρομείου.
-Το πρώτο σας παράθυρο ήταν το MySpace. Ανακαλύψατε μπάντες εκεί;
-Ναι, έχω ανακαλύψει πολλούς ανθρώπους στο MySpace. Η Κέιτ Νας είναι ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Μου αρέσει να την ακούω. Και υπάρχει ένα νέο κορίτσι που ονομάζεται La Roux. Είναι πολύ καλό. Μου αρέσει.
-Ereσασταν πραγματικά τόσο επαναστατημένοι στο σχολείο όσο λένε;
-Όχι, όχι τόσο πολύ. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ δυστυχισμένη όταν ήταν στο σχολείο και ήθελε να αλλάξει σχολείο. Ο μόνος τρόπος για να βγω από αυτό ήταν η κακή συμπεριφορά και θα με κυνηγούσαν. Wasταν ο τρόπος που τα αντιμετώπιζα.
-Πώς σε άλλαξε η μουσική;
-Νομίζω ότι μου έδωσε μια κατεύθυνση στη ζωή. Somethingταν κάτι που μπορούσες να κάνεις και να λάβεις θετική αντίδραση από τους ανθρώπους. Όλα όσα έκανε, μέχρι τότε, προκάλεσαν αρνητικές αντιδράσεις. Η μουσική ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα που άρεσε στον κόσμο.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη, κάντε κλικ εδώ
πηγή: Clarín