Μάρτιν Σκορσέζε Είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που δραστηριοποιούνται ακόμη και σήμερα, μάστερ του κινηματογράφου που παραμένει στο ίδιο επίπεδο με τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90.
Βιογραφία
Γεννημένος στις 17 Νοεμβρίου 1942 στο Φλάσινγκ, Νέα Υόρκη. Ο Μάρτιν Τσαρλς Σκορσέζε είναι Ιταλοαμερικανικής καταγωγής. Από πολύ μικρός περνούσε τα βράδια στον κινηματογράφο, κάτι που τον έκανε να αποφασίσει να αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία αντί για το ιερατείο όπως ήθελε η οικογένειά του.
Επαναλαμβανόμενα θέματα στην καριέρα του ήταν η ζωή και τα έθιμα της ιταλοαμερικανικής οικογένειας, η ενοχή και η λύτρωση σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική θρησκεία και η βία στην αμερικανική κοινωνία. Το ενδιαφέρον του για τη μουσική τον οδήγησε επίσης να γυρίσει και να παράγει ταινίες για τραγουδιστές και γκρουπ.
Σπουδές και πρώτες θέσεις εργασίας
Ο Σκορσέζε έλαβε πτυχίο σκηνοθεσίας κινηματογράφου από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1964 και μεταπτυχιακό στον ίδιο κλάδο το 1966.
Ενώ σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο, γύρισε τρεις ταινίες μικρού μήκους «Vesuvius VI», «Τι κάνει ένα ωραίο κορίτσι σαν κι εσένα σε ένα τέτοιο μέρος;», «Δεν είσαι μόνο εσύ, Μάρεϊ!».
Αφού τελείωσε τις σπουδές του, ο σκηνοθέτης γύρισε ένα τελευταίο σύντομο γύρισμα πριν κάνει το ντεμπούτο του στην ταινία μεγάλου μήκους, ονομάστηκε «The Great Shave» και ήταν το 1967.
Από το ντεμπούτο μεγάλου μήκους μέχρι το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70
Το 1967 ο σκηνοθέτης γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Ποιος χτυπά την πόρτα μου;», ένα δράμα σε σενάριο του ίδιου του Σκορσέζε και με πρωταγωνιστή τον συμφοιτητή του, Χάρβεϊ Κέιτελ.
Η δεύτερη δουλειά του πίσω από την κάμερα ήταν το ντοκιμαντέρ "Street scenes" το έτος 1970.
Το 1972, το "Bertha's Train", μια σειρά B "Bonnie and Clyde", άρχισε να δείχνει τις δυνατότητες του σκηνοθέτη.
Το 1973 ο σκηνοθέτης πραγματοποίησε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία.Κακοί δρόμοι”, Η κασέτα που θα σημάδευε το δικό του στυλ. Δεν ήταν καθόλου εισπρακτική επιτυχία, αλλά απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Ellen Burstyn, ηθοποιός που επιλέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, το 1974, "Η Alicia δεν μένει πια εδώ», ζήτησε από τον Μάρτιν Σκορσέζε να το σκηνοθετήσει. Ετσι ήταν. Η Μπέρστιν ήξερε να διαλέγει καλά γιατί με αυτή την ταινία κέρδισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, η ταινία κέρδισε επίσης δύο ακόμη βραβεία από την ακαδημία και το Bafta καλύτερης ταινίας.
Μετά το "Alicia δεν ζει πια εδώ", και ακόμα το 1974, ο σκηνοθέτης επέστρεψε στο ντοκιμαντέρ με το "Ιταλοαμερικανός«Μια προσέγγιση σε οικογένειες σαν τη δική σου, σε μια ταινία μεσαίου μήκους.
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70
Η ταινία του 1976 "Ταξιτζής«Έφερε επανάσταση στην κοινωνία της Βόρειας Αμερικής. Το καλτ έργο αφηγείται πώς ένας βετεράνος του Βιετνάμ με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας των όσων βίωσε στο πεδίο της μάχης, αποφασίζει να αποδώσει τη δικαιοσύνη μόνος του. Για να το κάνει, αποφασίζει να αρχίσει να δουλεύει ως οδηγός ταξί τη νύχτα, αφού υποφέρει από αϋπνίες. Η ταινία, που κέρδισε εκείνη τη χρονιά τον Χρυσό ΦοίνικαΚάννες, σηματοδότησε το ντεμπούτο της ηθοποιού Τζόντι Φόστερ στη μεγάλη οθόνη.
Το 1977 ο Σκορσέζε απέτισε φόρο τιμής στην πόλη που τον είδε να γεννιέται με το μιούζικαλ "New York, New York", με πρωταγωνιστή Robert De Niro και η Liza Minelli.
Ο σκηνοθέτης έκλεισε τη δεκαετία του '70 με δύο ντοκιμαντέρ αφιερωμένα στον κόσμο της μουσικής, "American Boy: A profile of: Steven Prince" και "Το τελευταίο Βαλς”, Και τα δύο το 1978. Η πρώτη είναι μια μεσαίου μήκους ταινία για τη ζωή του Steve Price, η δεύτερη είναι τα γυρίσματα της συναυλίας του “ The Band ”.