Βρέθηκε, χάρη στο Περιοδικό ποικιλίας, αυτό το πολύ πρόσφατο σημείωμα που έγινε στον σκηνοθέτη James Cameron, όχι μόνο λόγω της επιτυχίας και του ταλέντου του στον τομέα στον οποίο εργάζεται, αλλά και λόγω της σύντομα κυκλοφορίας της νέας του ταινίας, «Avatar«. Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου ο Κάμερον εξηγεί, όχι μόνο για την ταινία, αλλά και μιλώντας σε σχέση με τον κινηματογράφο ως τέχνη και ως μέσο που οικειοποιήθηκε χρόνια πριν. Ελπίζω να το απολαύσετε.
Ποικιλία: Έχετε εργαστεί στο 3-D στο παρελθόν και ήσασταν πραγματικός υποστηρικτής αυτής της τεχνικής. Πολλοί άνθρωποι του κλάδου σχολιάζουν τη σημασία της προβολής μιας εμπειρίας στους κινηματογράφους που υπερβαίνει αυτό που μπορούν να αποκτήσουν οι άνθρωποι στο σπίτι. Παρατηρούμε επίσης ότι στο κοινό αρέσει το 3D σχήμα και ότι αυτή η τεχνική γίνεται θεμελιώδης οδηγός για την υιοθέτηση συστημάτων ψηφιακής μορφής στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αλλά μιλώντας συγκεκριμένα για τη δουλειά σας ως σκηνοθέτη και σεναριογράφου, τι προσθέτει η τρισδιάστατη μορφή στη δημιουργική πτυχή ενός κινηματογραφικού έργου;
Τζέιμς Κάμερον: Νομίζω ότι ο Γκοντάρ το ήξερε πολύ καλά. Ο κινηματογράφος δεν είναι αλήθεια 24 φορές το δευτερόλεπτο. είναι ψέμα 24 φορές το δευτερόλεπτο. Οι ηθοποιοί προσποιούνται ότι είναι άνθρωποι που δεν είναι, σε εντελώς απατηλές καταστάσεις και περιβάλλοντα: μια μέρα προσομοιώνει τη νύχτα, ένα άνυδρο τοπίο προσποιείται ότι είναι υγρό, η πόλη του Βανκούβερ τυχαίνει να είναι η Νέα Υόρκη, τα πατατάκια προσποιούνται τις νιφάδες χιονιού. Το κτίριο είναι απλά ένα σετ λεπτού τοίχου, το φως του ήλιου είναι εξοπλισμός φωτισμού Xenon και ο θόρυβος της κυκλοφορίας παρέχεται από ειδικούς ήχου. Όλα είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά το έπαθλο πηγαίνει σε αυτούς που κάνουν τη φαντασία πιο αληθινή, πιο σπλαχνική και πιο αναγνωρίσιμη από το κοινό.
Αυτή η αίσθηση της πραγματικότητας ενισχύεται πολύ από τη στερεοσκοπική ψευδαίσθηση. Μέχρι σήμερα, στους τύπους ταινιών που ήταν κυρίως η ειδικότητά μου, η φαντασία εκτιμάται καλύτερα μέσω μιας αίσθησης της πραγματικότητας που βασίζεται σε λεπτομέρειες και υφή που ευνοεί την ιστορία ανά πάσα στιγμή. Ολόκληρο το σύνολο των χαρακτήρων, οι διάλογοι, ο σχεδιασμός παραγωγής, η φωτογραφία και τα ειδικά εφέ θα πρέπει να προσανατολίζονται στην παραγωγή της ψευδαίσθησης ότι αυτό που βλέπετε συμβαίνει πραγματικά, ανεξάρτητα από το πόσο απίθανη μπορεί να είναι η κατάσταση εάν σταματήσετε να το σκεφτείτε - για παράδειγμα Α. Ο σάιμποργκ που ταξιδεύει έξω από την εποχή του και σκοτώνει μια σερβιτόρα μπορεί να αλλάξει την ιστορία.
Όταν κάποιος βλέπει μια ακολουθία σε 3-D, αυτή η αίσθηση της πραγματικότητας ενισχύεται. Ο οπτικός φλοιός καταλήγει, σε ένα υποσυνείδητο αλλά διάχυτο επίπεδο, ότι αυτό που βλέπει είναι πραγματικό. Όλες οι ταινίες που έχω κάνει στο παρελθόν θα μπορούσαν να επωφεληθούν απολύτως από τη μορφή 3-D, επομένως, δημιουργικά, θεωρώ την τεχνική 3-D μια φυσική επέκταση της τέχνης μου ως σκηνοθέτη.
Μια τρισδιάστατη ταινία σας βυθίζει στη σκηνή με μεγαλύτερη αίσθηση φυσικής παρουσίας και εμπλοκής. Νομίζω ότι μια μαγνητική τομογραφία εγκεφαλικής δραστηριότητας θα έδειχνε ότι υπάρχει περισσότερη νευρική δραστηριότητα όταν η ταινία προβάλλεται σε τρισδιάστατη μορφή από ό,τι αν προβληθεί σε 3-Δ. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν σκέφτονται τρισδιάστατες ταινίες κυρίως φαντάζονται ακολουθίες με περίεργες αντιλήψεις: χαρακτήρες ή αντικείμενα που πετούν, επιπλέουν ή προβάλλονται προς το κοινό.
Στην πραγματικότητα, σε μια καλή στερεοφωνική ταινία αυτές οι λήψεις πρέπει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το να παρακολουθείς μια ταινία στερεοφωνικά σημαίνει να παρατηρείς μια εναλλακτική πραγματικότητα μέσα από ένα παράθυρο. Η καταλληλότητα αυτής της καθηλωτικής ποιότητας σε ταινίες δράσης, φαντασίας και κινουμένων σχεδίων είναι κάπως διαισθητική για τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Αυτό που είναι λιγότερο προφανές είναι ότι η αύξηση αυτής της αίσθησης παρουσίας και ρεαλισμού λειτουργεί σε όλων των ειδών τις σκηνές, ακόμα και στις πιο δραματικές και οικείες στιγμές. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι ταινίες πρέπει να γυριστούν σε τρισδιάστατη μορφή, γιατί σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα μπορεί να μην δικαιολογεί το κόστος, αλλά φυσικά, δεν πρέπει να υπάρχει δημιουργικός λόγος για τον οποίο μια ταινία δεν θα μπορούσε να γυριστεί σε τρισδιάστατη μορφή. D και επωφεληθείτε από αυτό.
Όταν ξεκίνησα τη διαδικασία ανάπτυξης 2000-D κάμερας με τον Vince Pace το 3, αναζητούσαμε μια εναλλακτική λύση στις συμβατικές κάμερες που είχα χρησιμοποιήσει μέχρι τότε. Δύο χρόνια αργότερα, ενώ εμβαθύναμε στην ανάπτυξη και την παραγωγή στερεοφωνικής τεχνολογίας, είχα ένα όραμα: ότι οι ψηφιακοί προβολείς που προτάθηκαν για αντικατάσταση φιλμ 35 mm μπορούσαν να υποστηρίξουν τέλεια τη μορφή 3-D λόγω του υψηλού ρυθμού καρέ τους. Actuallyσως να είναι σε θέση να προβάλλουν διαδοχικά το 3-D στο αριστερό μάτι και το δεξί μάτι, σε πραγματικά υψηλούς ρυθμούς καρέ που θα αντιλαμβανόμασταν ως ταυτόχρονα. Στη συνέχεια κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό σήμαινε ότι μια νέα εποχή της τρισδιάστατης μορφής ήταν πλέον πλήρως εφικτή και ότι οι μέτριες προσπάθειές μας σε αυτήν την τεχνολογία θα οδηγούσαν την αγορά να υποστηρίξει ευρέως την ανάπτυξη του ψηφιακού κινηματογράφου, η οποία θεωρούνταν επικείμενη και αναπόφευκτη.
Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι μισή δεκαετία αργότερα η ανάπτυξη λαμβάνει χώρα, κυρίως επειδή καθοδηγείται από το 3-D. Ο ψηφιακός κινηματογράφος φέρνει την τρισδιάστατη μορφή στην αγορά. Και αυτό γιατί το κοινό βλέπει κάτι που του αρέσει και δείχνει την προθυμία του να πληρώσει περισσότερα για αυτό. Το νέο 3-D, αυτή η αναγέννηση του στερεοφωνικού, όχι μόνο λύνει όλα τα παλιά προβλήματα κακής προβολής, κούρασης των ματιών κ.λπ., αλλά χρησιμοποιείται σε κορυφαίες ταινίες, που είναι αυτές που θέλουν να δουν οι θεατές. Αυτό αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη αλλαγή από αυτό που συνέβη τη δεκαετία του 3 με τη βραχύβια τρέλα των 50-D. Η τρισδιάστατη μορφή είναι επίσης μια ευκαιρία να ξαναγράψουμε τους κανόνες, να αυξήσουμε τις τιμές των εισιτηρίων για έναν απτό λόγο: για αποδεδειγμένη προστιθέμενη αξία.
Ένας γρήγορος ορισμός των όρων: Λέω στερεοφωνικό αντί για 3-D επειδή ασχολούμαι με πολλούς καλλιτέχνες ψηφιακών κινουμένων σχεδίων που έχουν συνηθίσει να χρησιμοποιούν τον όρο "3-D" ως χαρακτηριστικό όρο της τέχνης ψηφιακού animation, επομένως, συνήθως χρησιμοποιώ στερεοφωνικό Αντίθετα, μια σύντομη μορφή στερεοσκοπικού, οπότε δεν υπάρχει σύγχυση. Ωστόσο, όταν πρόκειται για το κοινό, λέω 3-D γιατί οι θεατές ξέρουν τι σημαίνει σε αυτό το πλαίσιο: ότι θα πρέπει να φορούν γυαλιά και ότι θα δουν κάτι πραγματικά καινοτόμο.