Χθες το βράδυ ετοιμάστηκα να δω μια ταινία που δεν μπορούσα να απολαύσω στη μεγάλη οθόνη, εκείνη τη στιγμή, αφού η ζωή ενός φοιτητή είναι συνήθως πολύ απαιτητική κατά καιρούς. «Περσέπολις»Wasταν μια ταινία που με παρέσυρε από την αρχή, τόσο για την αισθητική της, για την πλοκή της όσο και τον εαυτό της, για το αφοσιωμένο θέμα που πραγματεύεται.
Μαριάν Σατραπί είναι ένα Ιρανό κορίτσι που ταξιδεύει, στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής του, την πολιτική και ιδεολογική πραγματικότητα της χώρας της, υπολογίζοντας στην ιδιαίτερη άποψη ενός κοριτσιού που παρατηρεί δικτατορία και υποφέρει από τις εκτελέσεις συγγενών, ενός ατέλειωτου πολέμου Το Μια έφηβη που ταξιδεύει, ζει, ταξιδεύει και υποφέρει και επιστρέφει στον ατέλειωτο πόλεμο που στο τέλος καταφέρνει να την εκπληρώσει.
Η ταινία βασίζεται στο γραφικό μυθιστόρημα της Marjane Satrapi, η οποία τοποθετεί τον εαυτό της ως πρωταγωνίστρια της ιστορίας της. Έχει σκηνοθετηθεί από τον Vincent Paronnaud και έχει παραχθεί από τους Xavier Rigault και Marc-Antoine Robert. Έλαβε πολλά βραβεία το 2007, έτος της πρεμιέρας του (αν και το 2008 έφτασε σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως η Αργεντινή).
Προσωπικά, πρέπει να πω ότι περίμενα περισσότερη βιρτουόζια, περισσότερη δέσμευση από την εικόνα, σε σχέση με τη λέξη. Το θέμα που πραγματεύεται η ταινία είναι αφοσιωμένο σε έναν σκοπό όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και κυρίως, ιδεολογικό όσον αφορά τη θρησκεία και την πολιτική. Ως εκ τούτου, περίμενα τον ίδιο βαθμό δέσμευσης από τα σχέδια ή ίσως λιγότερο χιούμορ σε ορισμένες σκηνές. Το animation ήταν λίγο παιδικό, επίπεδο, για την πτήση που θα μπορούσε να βασιστεί στην ιστορία.
Η ιστορία είναι επίσης πολύ καλά διηγημένη, επειδή κάνει μια λεπτή και καθαρή περικοπή, είναι σε θέση να απεικονίσει με απλότητα αν και με εξαιρετική άφιξη τις στιγμές της περισσότερης κρίσης τόσο στη χώρα όσο και στους χαρακτήρες. Είναι μια ταινία που νομίζω ότι είναι βολική για να την δεις, αφού παρέχει πληροφορίες για θέματα που μερικές φορές είναι δύσκολο να προσπελαστούν για εμάς που είμαστε πολύ μακριά από αυτήν την πραγματικότητα. Αλλά εκτός από αυτό, δεν το θεωρώ έργο τέχνης.