Birkaç gün önce, rahat bir evde rahat bir koltukta ve bir tür büyük ekranda, son filmini gördüm. Meirelles, "körlük«, Saramago'nun eserinin uyarlaması, « Körlük üzerine deneme».
İzlemeyenler için olayların sert bir şekilde anlatılmasından dolayı şu anda oldukça etkileyici görüntülere sahip bir film. Bir salgın Kuzey Amerika'nın tüm vatandaşlarını etkilemeye başlar ve onları tamamen kör bırakır. Enfekte olmayanların güvenliğini sağlamaya çalışan hükümet, yeni körleri kendilerini organize etmeleri ve yönetmeleri gereken gözaltı merkezlerine yerleştirmeye karar verir. Kör olan karakterlerden biri, kendisine eşlik etmek için kör taklidi yapan bir kadınla evlidir ve sonunda aynı yere kapatılır.
Zaman geçtikçe, gözaltı merkezi giderek daha kalabalık hale geliyor ve sayısız şiddetli komplikasyona, daha fazla ölüme ve yarışmaya ve ayrıca tükenmişliklere yol açıyor. Tüm film boyunca görebilen tek kişidir ve bu nedenle görmeyenlere yardım edebilecek tek kişidir, aynı zamanda durumun yarattığı duygusal belalardan muzdarip olan tek kişidir.
Şahsen, filmin hoşuma gittiğini ve beni bulunduğum koltuğa çok fazla batma noktasına getirdiğini itiraf ediyorum. Ama öte yandan, romanın oldukça gerçek bir uyarlamasından başka bir şey olmadığını da inkar edemem. Ve bu neden? Çünkü izlediğimde filmin disiplin riskini almadığını düşündüm. Sinema, belirli şeyleri bir romanda sayılabileceklerden çok daha zengin ve tamamen farklı bir şekilde anlatabilmek için mekanizmalar ve araçlar sağlar.
Yazılı metin, hayal gücüne eşsiz bir özgürlük verir. Eh, sinema da aynı etkiyi elde etmek için kendi araçlarından yararlanabilmelidir. Şahsen söylemeliyim ki, az oynanan uyarlamalardan, biraz zenginleştiren bir gerçekliğe bahse giren uyarlamalardan bıktım. Bütün bunların dışında, film oldukça iyi ve orijinal roman harika, çok harika ...