Charlie kauffman « gibi inanılmaz filmlerin senaristliğini yapmıştır.Manolya""Orkide Hırsızı»Y«Lekesiz zihnin sonsuz güneş ışığı«. Her haliyle kusursuz, bu temizliği zorlaştıran katlarda temiz yapılar elde etti. Ancak büyük yönetmenlerin elinden, karakterlerin her birine mükemmel derinliği vermenin yanı sıra gerekli zamanları nasıl oluşturacağını da biliyordu.
Ve geçen yıl, bir süre önce burada incelemesini yaptığım, « adlı kişisel bir senaryonun yönetmeni olarak çıkış yaptı.Synechdoque New York«. İtiraf etmeliyim ki, gerçekten çok şey beklediğim film. Ve şüphesiz, gıpta edilen unvanına ulaşarak, içimdeki her beklentiyi karşılamayı başardı. yüce. Okuyucuyu bir filmin hem anlatısal hem de sinematografik olduğu kadar gerçek bir şiirsel değere sahip olduğuna ikna etmek kolay değildir. Bu durumda benim sözüme körü körüne güvenmelisin. Ve perdedeki metaforun değerliliğinin sömürülmesi ve ne yazık ki yalnız karakterlerin derinliği, özden kaçan bir idealizme ne yazık ki boyun eğmiştir. Ve sadece o, oynadığı bir kahraman Philip Seymour HoffmanKorkunun varlıkta yarattığı çelişkide kaybolan, görme, görülen ve alınan vizyon dikkate alındığında gerçekten yaşayan ve ölen kişidir.
Ama şiir paniğin engellerini bilmez ve özsel bir gözyaşında bile, varlığı sınırlı olanla el ele giden evrenselin basitleştirilmesiyle doldurur. Çünkü bu maddi toprak, yavaş yavaş ya da çok hızlı bir şekilde bizi öldüren bir zamanın gelişine, kesintiye, anlık olmaya, sıkı sıkıya sarılmaya zorlanıyor.
Bütün bunlar filmde, yaşam ve ölüm, sanat ve ölüm, aşk ve ölüm, yalnızlık ve yalnızlık ve ardından ölümden geçer. Belki de amaçlanan bir incelik olarak, ilk on'umun parçası olan filmleri listeliyorum. Pekala, bu listeye giriyor, en üst sıralara çok yakın. Çünkü günümüzde Charlie Kauffman'ın yaptığı gibi hem zamanı hem de insanı sıyıran bir film yok.