Dün gece, bir üniversite öğrencisinin hayatı genellikle zaman zaman çok zorlu olduğundan, o zamanlar büyük ekranda zevk alamadığım bir filmi izlemeye hazırlandım. «Persepolis»Hem estetiği, hem olay örgüsü hem de kendisi, işlediği kararlı tema için beni baştan çıkaran bir filmdi.
Marjane Satrapi farklı büyüme aşamalarında, ülkesinin siyasi ve ideolojik gerçekliğini dolaşan, diktatörlüğü gözlemleyen ve akrabalarının idamlarının, sonsuz bir savaşın sonuçlarına maruz kalan bir kızın özel bakış açısına güvenen İranlı bir kızdır. . Seyahat eden, yaşayan, seyahat eden ve acı çeken ve sonunda onu gerçekleştirmeyi başaran sonsuz savaşa dönen bir ergen.
Film, kendini hikayesinin kahramanı olarak gören Marjane Satrapi'nin çizgi romanına dayanıyor. Vincent Paronnaud tarafından yönetildi ve Xavier Rigault ve Marc-Antoine Robert tarafından üretildi. Prömiyer yılı olan 2007'de birçok ödül aldı (ancak 2008'de Arjantin gibi dünyanın farklı bölgelerine ulaştı).
Şahsen, kelimeye göre imajdan daha fazla virtüözlük, daha fazla bağlılık beklediğimi söylemeliyim. Filmin ele aldığı konu, yalnızca toplumsal değil, aynı zamanda ve esas olarak din ve siyaset açısından ideolojik bir amaca bağlıdır. Bu nedenle, çizimlerden aynı derecede bağlılık ya da bazı sahnelerde daha az mizah bekliyordum. Animasyon, hikayeye dayalı olabilecek uçuş için biraz çocukça, düzdü.
Hikâye de çok iyi anlatılıyor, çünkü ince ve temiz bir kurgu oluşturuyor, hem ülkede hem de karakterlerde çoğu kriz anını mükemmel bir girişle basit bir şekilde tasvir edebiliyor. Bu gerçeklikten çok uzak olanlarımız için bazen erişilmesi zor olan konularda bilgi sağladığı için izlemenin uygun olduğunu düşündüğüm bir film. Ama bunun dışında, bunu bir sanat eseri olarak görmüyorum.